Vlinderen

Zoveel soorten vlinders bij elkaar heb ik nog nooit gezien. Kleine blauwe, witte, gele, witte met zwarte stppen, grijze met witte onderkant, bruine, kleine oranje, grote pauwenogen ( de bruin oranje mijn favoriet), grijzen, doorzichtigen met oranje oog. De vlindertuin in Emmen kan er jaloers op zijn. Dankzij het natte voorjaar en de lage temperaturen staat onze hele wandelweg nog vol met allerlei veldbloemen die normaliter allang verdord horen te zijn. En dit brengt een lading aan vlinders op de been, of liever gezegd, op de vleugel. De hele weg worden we vergezeld door deze prachtige, fragiele, creaturen, die rondfladderen van bloem naar bloem.

We lopen vandaag de pr522 door 'la haute vallée du Dolaizon' een route die voor een deel paralel loopt aan de camino de st. Jacques ( gr 65). Zoals gezegd we lopen niet die hele route maar doen hier en daar een stukje. We fladderen wat rond de gr65, zogezegd. Net als de vlinders strijken we hier en daar neer om ons te laven aan 'de weg'.

En we laven ons. Een prachtige route langs velden en oude ongeasfalteerde wegen vol bloemen en vlinders. We klimmen, we dalen, we volgen vertrouwde gele markering, lopen uren zonder veel te zeggen, slenteren door slaperige dorpjes, we rusten in een korenveld, we eten onze appel aan de voet van een kruis. Pikken onderweg nog een kleine omweg langs de prehistorische nederzetting mee met huisjes (chibottes) van gestapelde lavastenen. En uiteindelijk vermoeid maar voldaan lessen we aan het eind van de route in de plaatselijke bar, onze dorst.

Even later vlinder ik mijn benen los. Welliswaar een kortere route dan we vorige jaren deden, welliswaar een lager tempo en lopend met een stok maar het voelt toch zo voldaan. Eén wandeling, een petit randonnee (pr) slechts, en mijn pelgrimsziel is thuisgekomen.