oohhh Si Beau

Oohhh Si Beau, roepen een paar opgeschoten jongeren vanaf de tribune waar wij samen met een paar honderd fransen opeengepakt zitten. Mischien vanwege de kou, misschien vanwege de grote opkomst dat we allemaal wat dichter naar elkaar toeschuiven. Iedereen zit klaar voor 'le grand spectacle'; het vuurwerk. We kijken al minuten lang naar de zwarte rots met het verlichte gouden beeld en de uitgelichte eeuwenoude cathedrale van le Puy. Om de tijd de doden doen de jongens net of het vuurwerk al begonnen is. Ze tellen af en roepen dan hard ohhh si beau. De kleine kinderen kijken bewonderend op naar de stoere jongeren, de ouderen glimlachen wat gelaten.

We moeten wel gaan kijken vanavond, ik heb het beloofd. Aan één van de mannen die de kokers voor het vuurwerk naar boven op de rots sjouwde. Wij liepen al te puffen van de steile klim met mega veel trappen. Maar deze mannen moesten een paar keer op en neer en wilden het vlug doen. Ze puften, hijgden zweten om ons heen. Omdat ik net het AED apparaat ontdekt had en checkte ik of ik één van de mannen niet moest helpen. Raakte ik aan de praat.De man legde uit dat de kokers voor het vuurwerk waren. Ik beloofde dat ik zeker zou kijken en extra hard zou applaudisseren voor hem. 

Boven gekomen bij het ijzeren maria beeld, gemaakt van buitgemaakte kanonnen, konden we ook in het beeld naar boven. Net als in de vuurtoren via een smalle kronkel trap. Af en toe jezelf plat tegen de muur drukkend vanwege zwetend tegemoet komend verkeer. Dat zweten snapte ik pas goed toen we boven aangekomen via een steile ladder op de laatste tree, bovenin  de kroon van het beeld, in een glazen koepeltje, over de stad konden kijken. Het ging goed tot ik bedacht dat, als ik een foto wilde maken, ik mijn telefoon uit mijn zak moest pakken en stel dat die zou vallen, hoe diep zou die dan vallen? Van de vuurtoren naar beneden dus. Hoogtevrees beving me en het klamme zweet beak me uit. Met de ratio op scherp, klamme handjes aan de sporten van de ladder ben ik naar beneden gecoacht door manlief. Aan de voet van het beeld, bij de AED, ging het net weer.

In de cathedrale komen we tot rust. De zwarte madonna doet me niet zoveel, maar het Jacobus beeld des te meer. Wat een dierbare herinnering, onze Santiago. We lopen door de prachtige oude stad waar al vanaf het jaar 900 pelgrims komen en starten. Ondertussen horen we op het stadhuisplein een klassieke koor uitvoering van de Marseillaise en speelt de plaatselijke 'Valerius' als de veteranen en de huidige uniform dragers in het zonnetje worden gezet. 'Luis de Funet' staat met een brede grijns te lachen. Het is 14 Juliet.

En nu zitten we aan de voet van de rots op te kijken naar het verlichte beeld. Plotseling doven alle lichten.Een werkelijk schitterende vuurwerkshow van een half uur volgt. Zelfs de jongeren zijn er stil van. En af en toe klinkt nu zelfs een oprecht ohh, si beau. tot slot volgt een warm applaus op deze koude avond. de jongeren sluiten aan met een spontane IJslandse Hakka. Ik klap nog wat extra voor de franse vuurwerkman. Ohh,si beau!

PS:lees net van de gebeurtenissen in Nice, dat geeft het geheel wel een andere lading.