Terug naar de kust

Ik wil terug naar de kust, heel onbewust volg ik de weg naar de kust….(Maggie McNeal) 

Heel onbewust volgden we gisteren al de weg naar de kust. We stopten bij het strand. Na vier dagen, weer zeezicht! En vandaag starten we met en strandwandeling. Daarna volgen we de kustweg. We leven allebei, onafhankelijk van elkaar, nog iets meer op. De zee is net dat extraatje, de griffel van de "tien met een griffel". 

Wat zou dat toch zijn? We bespreken het onderweg. Beide houden we erg van buiten zijn en van natuur. Laus struinde vroeger met zijn nicht Martha het hele bos door opzoek naar zielige dieren, die hulp nodig hadden. Mijn vriendin Marijke en ik, hebben buiten meer avonturen beleefd, dan in de serie "de vijf" is vastgelegd. Dus hoewel wij heel verschillend zijn, is dat toch zeker een gemeenschappelijke factor. Maar waarom houden we toch van zo' n bergweg langs de zee? We besluiten dat het een mengeling van veiligheid en avontuur is. De veiligheid van majestueuze bergen aan je linkerhand en het avontuurlijke, weidse, onvoorspelbare van de zee. Bovendien kun je op zo' n weg nauwelijks verdwalen. Gewoon doorlopen tot het volgende vissersdorpje. 

En zo lopen we verder, onder ideale wandelweersomstandigheden. 25 graden, bewolkt en een briesje vanaf zee. Omringt door het rustgevende geluid van de zee die ruist en de golven die stukslaan op de rotsen. We lopen het vissersstadje Castro Urdinales binnen. Een mooi oud centrum, een haventje, visafslag, vuurtoren en een grote kerk. Hoe avontuurlijk en hoe veilig bekend! We proosten op het "blij vooruitzicht dat ons streelt" , de komende drie weken voornamelijk KUST!  

Routefeiten: 
Route: Portugalete- Castro Urdinale. Wij zijn in Arena gestart, waar we gisteren gestopt zijn. Tot  Castro goed aangegeven, ook de alternatieve route. In de stad is de markering slordig en verwarrend. Route is goed te doen.