Good old days

Muziek: Old days: Chicago https://youtu.be/io6ihCbskio 

Bij het zien van een basketbal en bord, herinner ik mij ‘good old days’ en komt er een heimelijk verlangen naar boven.  Een half uur hou ik het vol om de bal en het bord te negeren. Zittend  in de schaduw op het terras bij het Hostel waar we vannacht logeren. Er zijn niet veel gasten, dus we hebben de slaapzaal met vijf bedden voor ons alleen. De douche op de gang is dus ook vrijwel privé. Laus die het hostel-idee niet erg kon waarderen laat zijn tegenwerpingen vallen na een lekkere douche. Tevreden hangt hij onze was te drogen en settelt zich bij mij aan tafel. “Zouden we het nog kunnen? “ Vraag ik, knikkend naar het basketbal bord. Toen we nog met de kinderen op vakantie gingen, deden we ieder jaar nog wel wat partijtjes. Ook het ‘onderling toernooi’ van Orca’s, haalde ons nog wel eens over een balletje te gooien. Maar dat alles is ondertussen bijna tien jaar geleden. 

Een half uur later sta ik  te schieten op het bord. Roestig beweeg ik de eerste minuten, maar dan gaan er toch een paar raak, het schot valt. Ook Laus kan zich niet langer beheersen en even later staan we net als al bijna 40! jaar geleden, op het pleintje bij de Cornelis Zeeman school, de bal af te vangen en rond de bucket te schieten. Good old days!

Jong in de jaren 80. Onze zestien jarige neef, leek het een droom. Geen mobiele telefoons, geen social media, geen digitale controle. Als jongere kon je gewoon een aantal uren, en op vakantie zelfs een aantal dagen ontraceerbaar zijn. Je moest naar buiten om contact te maken, had ontmoetingsplaatsen waar je zonder afspraak naar toe ging omdat je wist dat er toch wel volk was. Het nieuws kwam een dag later als de emotie al minder heftig is, en de muziek in die tijd was weergaloos. Radio regeerde nog. Niet alles werd gefotografeerd of gepost, een bad hairday was geen ramp. Een fotorolletje van vakantie had 24 foto’s, de rest bleef ongezien. Bijzonder dat een jongere van nu, verlangt naar de good old days van onze generatie.

In de jaren “80 kon mijn lijf de wereld aan, maar vanmorgen vroeg ik mij toch af: kunnen we het nog wel? Zelf bagage dragen, lopen in 30 C, de weg vinden in een vreemd land? Het begon roestig, en het bleef roestig. We lopen in het begin al een kilometer fout, omdat we het bordje missen. Voor de rest is de markering niet te missen. De route is niet mooi te noemen en loopt geheel over asfalt. Negen kilo is niet zwaar, tien kilometer niet lang, maar toch best veel voor een roestig lijf. Dus als we aankomen in het Hostel, regelen we toch maar definitief bagagevervoer voor een groot gedeelte van de kilo’s. Het is nog even afwachten wanneer het kan starten. Maar verder leven we op van het weer ‘on the road’ zijn, de uitdaging van het bereiken van het volgende dorpje, de andere cultuur, de zon en het avontuur. We wanen ons terug in onze ‘Santiago’ days. Good old days