Verlicht

Muziek: pilgrim van Enya https://youtu.be/gqJQk1qNbcg

Verlicht verlaten we vanmorgen het Hostel. Beiden doen we de helft van de bagage in de paarse sporttas, en een oud mannetje komt de tas halen en belooft hem naar ons volgende adres te brengen. 

Even was het afwegen wat het besliscriterium werd voor de keuze sportas of rugzak. “Stel dat de paarse tas wegraakt, moeten we verder kunnen”. Op die basis verdelen we de spullen. Dus betalen we eigenlijk voor het vervoer van spullen die niet strikt noodzakelijk zijn...  Maar het levert wel een flinke gewichtsbesparing op. Met rugtassen van tussen de drie en vijf kilo, afhankelijk van de hoeveelheid water die we nog hebben, gaan we op pad. Het voelt beter. De gewrichten protesteren minder dan gisteren. Het tempo ligt direct hoger. Dit moet gaan lukken als de afstanden langer worden. De route van vandaag is maar ruim tien kilometer en helaas nog niet veel mooier. Hij volgt een drukke verkeersweg. Weliswaar ligt er een nieuwe stoep, zodat het iets veiliger lopen is. Maar drie keer steken we ‘met gevaar voor eigen leven’ een drukke verkeersweg over. Als we echter de kenners mogen geloven, moeten de routes vanaf morgen beter en mooier worden ( blij vooruitzicht dat ons streelt;). 

Verwacht je dat kerken, pleisterplaatsen van pelgrims zouden zijn, kom je bedrogen uit. Bij de plaatselijke koffie bar, en de supermarkt op de route, heb je meer kans. Daar ontmoeten we de eerste mede pelgrims. Een groep fietsers, uit Triëst. En een groepje mannen die ook lopen. Maar degene die we daarvan spreken is geen ‘helder licht’. Hij kijkt ons schichtig aan en weet alleen te vertellen dat ze minimaal dertig kilometer per dag lopen. Voor de rest is het “Follow the leader”: zal wel een re-integratie project zijn. 

Meestal zijn de eerste vragen op ieder lange-afstandspad dezelfde. Waar kom je nu vandaan? Waar ga je nu naartoe? Uit welk land kom je? We antwoorden maar niet meer ‘ Holland, uit de buurt van Amsterdam” want mensen zien dan direct een landkaart met rode vlekken op hun netvlies. Daarna komt namelijk de nieuwe vraag: hoe is het daar met COVID-19? Onze masker hebben we dan alweer op. In plaats van een schelp aan de rugzak, hebben we een masker van Urker stof aan de riem hangen. Als je een centrum nadert met meerdere mensen, in iedere winkel, hotel, restaurant, word je geacht je mond en neus te bedekken. Pas als het eten en drinken op je tafel staat, mag hij af.  Het is verbazend hoeveel mensen hier, altijd een masker dragen. Het is bevreemdend om iedereen met een lap voor de mond of onder de kin te zien. Al heb ik ook bijzondere modieuze varianten zien langskomen. Mensen kijken ook echt boos als je iets te laat bent met je masker of te dicht bij komt.  Begrijpelijk na zo’n vreselijk voorjaar maar je voelt je bijna een beetje “melaats”. 

Ik hoop toch echt bij ontmoetingen met mede pelgrims ook toe te komen aan de echte pelgrimsvraag: “Waarom loop je het pad? “ Dat leverde in het verleden vaak mooie verdiepende gesprekken op. Meteen denk ik dan; “wat zou mijn eigen antwoord zijn?” Heimwee naar de Santiago beleving? Mooie herinneringen maken? Misschien zoek ik zelf wel wat rust of hunker ik juist naar avontuur. Wil ik even minder druk ervaren, of al wandelend lekker mijmeren over van alles. Ik weet niet of ik persé nou zo op zoek ben naar contemplatie of ‘verlichting’.  Misschien wil ik niet meer dan gewoon een duidelijk doel en opdracht. Gewoon lekker samen lopen in de zon naar Rome.

Als we aankomen in Altopascio, in ons één ster hotelletje heeft het een allure van vier sterren. Marmer op de vloer, heerlijke kamer. De leuke verassingen van zo’ n tocht. We mogen buiten de kleding wassen en ophangen. De drukke weg nemen we voor lief. En als we de kast open doen zien we netjes de paarse sporttas staan er in de koelkastje lachen twee flesjes water ons toe. Ook de dorst kunnen we verlichten.