Finished

"You don't have to see the whole ladder to take the first step".

Zittend op het strand van Marizon, met het oog op Michaels Mount kunnen we concluderen dat we gefinisht zijn. Verbaasd kijk ik naar de opgekomen zee. Vanmorgen liepen we nog over een stenen pad naar de Mount en nu is er geen pad meer te zien. Een ferry bootje brengt de bezoekers naar de overkant. Net als in Bretagne kun je ook deze st Michael bij eb per voet bereiken. We hebben het gekozen omdat het pad, de pelgrimssteps naar de kerk aan het eind ook het eindpunt van de pelgrimsroute is. Als voormalige pelgrims hoeven we zelfs geen entree te betalen. De pelgrimssteps zijn na deze veertien dagen een makkie en veel contemplatie is ook niet mogelijk met al die drommen toeristen. Maar de kerk is mooi en het eindpunt bijzonder.

We sluiten een mooie reis af met  prachtige wandelingen en mooie ontmoetingen. Doordat dit stuk van de route best populair is, ontmoetten we vaak dezelfde mensen. Twee leraressen uit Italië, zwemvriendinnen, die al menig mooie route samen gelopen hebben en daar in gebrekkig engels over vertellen. Diverse jonge stellen overal vandaan vaak dragen zij alle bagage. Twee keer een moeder en een dochter, zelfs met een tentje, dat ze iedere nacht ergens opzetten.  Alleengaanden of juist groepsreizigers zoals de Zwitsers die zelfs met kinderen lopen en talloze Engelsen met hun hond. De hond staat hier in hoog aanzien. Ieder café is dogfriendly met water en treats voor de beesten. Er wordt zelfs ijs voor honden verkocht en iedere winkelstraat heeft een petstore. Maar het moet gezegd, stront wordt opgeruimd en alle honden gehoorzaamden hun baasje.

En dan de mensen op de route. Zoals gisteren de verhalen verteller van Lamora. Hij vertelt levendig over het smokkel verleden en de kunstenaar kolonie en de intriges die daar waren. Het is alsof je de verhalen van  Jane Austen vertelt krijgt. De man is een entertainer. Net zoals de vrouw van het museum in Marizon. Als waarschijnlijk de enige bezoeker die dag, eigenlijk op zoek naar een WC, krijg ik in het museum mondelinge uitleg over een vrouwenvoetbal team uit 1922, een gestrand oorlogsschip voor de kust, het leven in de vorige eeuw en we eindigen over de visserij. Dė reden waarom Cornwall ondanks dat ze miljoenen EU subsidie hebben opgestreken toch voor de Brexit heeft gekozen. Weet ik wel hoe groot de handel in vis vroeger was? Newlynn is geen schaduw meer van wat het vroeger was. Inderdaad de aanblik van de haven was troosteloos. Ik zag wel vier, nog niet erg oude kotters, die lagen te verroesten aan de kade. Lastig.

Cornwall zal nog veel geld nodig hebben om terug te keren naar het niveau van 100 jaar terug. Toen de tinindustrie floreerde, de eerste binaire kabel van hier naar India werd gelegd en het de Telegraaf hoofdstad, de Silicon Valley, van zijn tijd was. Waar theatervoorstellingen in het nieuwe Minack theater gehouden werden, waar Penzance het transportcentrum van Zuid Cornwall was. Als je de foto's van vroeger ziet zou je er zo even naar toe willen. Nu met de herwaardering van de natuur, het opkomend toerisme, de Rick Steins en de subsidies krabbelt het net als Doornroosje na een eeuw slapen langzaam weer overeind. Maar of Boris Johnson de prins op het witte paard is? Ben benieuwd hoe dat afloopt.

Terug in Penzance komen we bij de Dock Inn terecht voor ons galgen maal. Kabeljauw met garnalen, sugar snaps, wortel, asperge, brocoli allemaal vers bereid. Nieuwe gekookte aardappeltjes erbij en een heerlijk ijsje na. Heerlijk!

Wat hebben genoten hier in Cornwall. Van de prachtig machtige natuur, van het weer, van de mensen van elkaar. Als we op de terugweg langs de St. Mary kathedraal komen staat net het koor te repeteren onder het mooie met felle kleuren gebrandschilderde raam. “ Oh God, hoe great Thy art”. Dankbaar prevelen we amen.  Wij zijn nog niet klaar met het kustpad en willen zeker nog eens terugkom om nog een deel te lopen. We' re not finished yet!