Biecht

Muziek: confession of the mind, Enigma https://youtu.be/7TqkW6wfVVU 

Dertig jaar later heb ik het opgebiecht tegen de overbuurvrouw. Ik moet er aan denken als we weer op de ‘geplaveide’ wegen verder gaan. Tussen de keien, het grind, de stukken tegels en bakstenen, liggen ook grote stukken marmer.  De perfecte hinkelstenen. Ik weet niet of ze het nu nog doen, maar ik heb in mijn jonge jaren wat afgehinkeld. Op de stoep naast ons huis tekende ik standaard een mooi groot uitdagende ‘hinkelhok’. En marmer stenen zijn ideaal om mee te hinkelen; glad en je kan er ‘je naam’ mee opschrijven als je helemaal rond was. Maar marmer ligt in Nederland niet voor het oprapen. Nu was het in de jaren 70 een statussymbool, als je het tuinpad kon laten aanleggen met marmergruis ipv grind. En de overbuurvrouw, had dat. Iedere week spoelde ze de marmeren steentjes in een emmer water met chloor om ze mooi te laten blinken in de voorjaarszon. De aanblik werd mij te veel. Ik sloop naar beneden naar de Schelpenhoek, eerst achter de zwarte palen en later achter een auto, wachtte ik het juiste moment af. Toen ik de kans schoon achtte, snelde ik naar het paadje en pakte het grootste steentje dat ik zag. Maar daar vloog de voordeur open, de buurvrouw rende naar buiten en begon vreselijk te schelden. Vlug maakte ik mij uit de voeten en omdat ik niet wilde dat ze wist waar ik woonde, nam ik een grote omweg naar huis. Het steegje naast haar huis, heb ik daarna jaren gemeden. Maar de steen werd mijn geluksteen. Jaren later op een personeelsfeest hebben de toenmalige overbuurvrouw en ik er nog hartelijk om gelachen, toen ik het haar opbiechtte.

En nu moet ik weer wat opbiechten. We hebben vandaag niet de hele route gelopen. We hebben een flink gedeelte met de bus gedaan. En omdat je de kaartjes nu alleen online kan kopen, ik heb het echt een half uur geprobeerd, hebben we ook nog zwart gereden. Mijn knie geeft wat problemen. De artrose in combinatie met de extra Corona kilo’s breekt mij op. Vooral bij afdalingen voel ik hem, en dat zijn er nogal wat. Een Toscaanse heuvel is niet te vergelijken met een Nederlandse ‘berg’. Gelukkig heeft Laus een goede bamboe staf gevonden en daarmee kan ik de druk meer verdelen. Al dagen zoek ik in winkeltjes naar wandelstokken, maar alles behalve dat is er te krijgen.

Daarnaast breekt de hitte ons op. Kan ik het nog wel redelijk verwerken, zeg maar donker oranje, Laus loopt al dagen na een kilometer of tien, steeds dieper in het rood. Vooral als de zon er goed door komt, de dertig graden gepasseerd is en de route onbeschut is. “Je wordt ouder papa!” 

Omdat we morgen het traject naar Siena graag willen uitlopen, +/-20 km, besluiten we om vandaag ‘niet in het rood’ te gaan en daarom nemen we gedeeltelijk de bus. En als we de laatste kilometers de steile heuvel naar Monteriggioni opklimmen en we buiten adem arriveren, kunnen we er vrede mee hebben. We verkennen relaxt het mooie stadje, pakken een terrasje, rusten onder een olijfboom en zo geven we het lijf wat meer hersteltijd. 

Voor mij is dat lastig. Ik droom vannacht waarschijnlijk van medepelgrims, buspassagiers of misschien wel van de paus die met een beschuldigende vinger wijzen, meewarig hun hoof schudden en zeggen “dat is geen uitlopen hè”.  Opgevoed met een groot rechtvaardigheidsgevoel en nauwe gewetensvorming, heb ik moeite met ‘valsspelen’.  Alle formulieren worden ( zoals ik wijlen Pa nog steeds hoor roepen) ‘naar waarheid ingevuld’. Ook als ik daardoor niets krijg uitgekeerd van de verzekering. Zelfs met een leugentje om bestwil heb ik moeite. Pas in mijn adolescentie ben ik de tekst uit spreuken “weest niet al te wijs en weest niet al te rechtvaardig omdat gij uzelf niet tot verbijstering brengt (= gek maakt)” tegen gekomen en heb geprobeerd die meer te omarmen. Toch ben ik dankbaar voor mijn opvoeding, beter een te nauwe gewetensvorming dan geen gewetensvorming. Dat veroorzaakt alleen maar ellende in de maatschappij. Maar daardoor knaagt dit bustrajectje wel en daarom vertel ik het maar.

We slapen vannacht, als een ridder en de jonkvrouw, in het middeleeuws kasteel. Een kamer met balken plafond. Het plaatsje is eigenlijk één grote burcht op een heuvel. Heel mooi en dus toeristisch. In het kasteel staat natuurlijk ook een kapel. Heel bescheiden en sober. We horen Keltische muziek. We hebben daar al een extra kaarsje gebrand en deze ‘jonkvrouw’ gaat vanavond nog maar even te biecht ;).