Barmhartigheid

Muziek: sisters of mercy: Lennard Cohen https://youtu.be/VT9k5NHCdvQ 

De keer dat we brood kregen van de student-pelgrim was niet de eerste daad van barmhartigheid deze wandelweek. Op onze eerste lange dag kwamen we na een eindeloze onbeschutte vijftien kilometer ‘dijk’ zo ineens door een straatje waar een tafeltje stond met wat stoeltjes ernaast. Op die tafel stond een EHBO tas, voor als je blaren had, een koeltas met pakjes drinken, een tas met verpakte cakejes en een koeltas met een Tupperware doos vol heerlijke gesneden meloen. En dit allemaal gratis, nergens een collecte bus of zo, alleen de vraag of je een foto wil sturen en een gastenboek. “Dit zou wat voor Jacqueline zijn, ik weet zeker als ze aan een pelgrimsroute had gewoond, ze ook zoiets zou neerzetten” zei ik nog. Alle ‘krans’ vriendinnen hebben hun gaven, maar Jacq is de meest attente. Ze komt lang wat liefs brengen. De ‘windmolenloop’ zal zijn verzorgpost aan de Westermeerweg ook wel gaan missen, nu ze zijn verhuisd naar hun prachtig gerestaureerde ‘huisje van Boaz’ in Wijk1. Wij vinden het wel gezellig dat deze zuster van Barmhartigheid en haar man nu zo dichtbij wonen.

Een andere dierbare kransvriendin stuurde vanmorgen een lief berichtje met de wens dat ik snel goede wandelstokken zou vinden. Dat leek er eerst niet op. We slaan de deur achter ons dicht, met als afgesproken, de sleutel op de tafel, en de mooie gladde bamboestaf nog op de kamer. De eerste de beste afdaling (direct) betreur ik bijna letterlijk deze fout. Gelukkig loopt de 27km lange route vandaag voor een groot deel beschut. En vind ik vrij snel, een grote, logge, stok. Beter iets dan niets. Na 7,5 km komen we langs het huis van een barmhartige Samaritaan. Zijn hele achtererf heeft hij ingericht voor de ‘Amigo Pellegrino’ we krijgen koffie, lekkere cake en koekjes aangeboden. Er ligt fruit, er is drinken en een erg schone WC. Ook voor het geval hij er niet is heeft hij naast zijn achtererf banken neergezet, kraantje aangesloten, informatie opgehangen. Alles is gratis alleen een vrijwillige bijdrage. We ontmoeten daar ook weer een aantal medepelgrims. (Die overigens toegeven dat ze gisteren ook een stuk met de bus gedaan hebben). Net als ik even wat in het gastenboek wil schrijven, zie ik een grote koperen kan met allemaal bamboe stokken. Ik mag er twee uitzoeken zodat ik net als bij Nordic Walking, er twee tegelijk kan gebruiken. Het is alsof ik hoor “sta op en wandel!” Ik ga in ieder geval, niet geheel pijnvrij maar wel een stuk meer verheugd mijns weegs over de vele heuvels richting Siena.

Daar krijgen we de volgende daad van barmhartigheid te verwerken als we vermoeid na ruim twintig kilometer aankomen. Zeven roltrappen brengen ons naar boven en tegen drieën staan we voor de beroemde Dome en even later op het al even bekende Plaza Campo. 

“De weg zal voorzien” kregen we naar Santiago vaak te horen. Nou de weg ( of zou weg nu met een hoofdletter moeten) heeft voorzien. 

De weg naar de camping is minder barmhartig, weer kilometers klimmen. Maar tegen half zes zit ik toch gedoucht en wel voor onze ( halve) mobilhome te bloggen. Siena bereikt, nog 260 km Naar Rome te gaan. Laus brengt wat heerlijke zoete druiven, en masseert barmhartig mijn voeten.