Zen oefening pur sang

I see the bad moon risin', I see trouble on the way, I see earthquakes and lightnin', I see bad times today (clearence clearwater rivival)

"En niemand praat hier fatsoenlijk een paar woorden Engels of Duits" ik hoor het pa nog bulderen door de telefoon. Hij was bestolen op Ibiza, en moest even zijn frustratie luchten. Hij was even zijn Zen (weer) helemaal kwijt.

Het ene moment heffen we het glas om te proosten op het feit dat we over de helft zijn. De vierde grote stad, van de zeven, is bereikt.  Vrijwel hetzelfde moment bemerken we dat we bestolen zijn. Het tasje dat ik schuin over mijn lijf draag is verdwenen. Weg portemonnee met 300 euro (net gepind), bankpassen, visacard, rijbewijs en wat nog het ergste is, de twee paspoorten. Stom natuurlijk dat die er nog inzaten, stom dat je niet beter oplet, stom, stom stom stom......
In de uren die volgen weet ik mijn Zen behoorlijk te behouden. Ik zit soms ook letterlijk met mijn handpalmen naar boven, de duim en wijsvinger op elkaar en maar diep te ademen. Zo lukt het om lange wachttijden op politiebureaus, met geen enkele Engelssprekende agent, door te komen. En "U wordt doorverbonden", "dit nummer is niet in gebruik", naar detail vragende verzekeringsmensen "was het tasje zwart of bruin?" te trotseren. Plus de ‘kalm aan het heeft geen haast’ mentaliteit te verduren. 16 uur later is geblokkeerd wat geblokkeerd moet worden, en is geregeld en aangevraagd, wat geregeld en aangevraagd moet worden. Dit dankzij de welwillende medewerking van de mensen van het hotel, die steeds uitlegden hoe we, op welk adres we moesten komen. De mensen van de reisorganisaties Topo Aktief en TEE Travel, die contact opnamen met alles en iedereen, de mensen op het consulaat en vooral de man van de Nederlandse ambassade die ik vanmorgen een mailtje heb gestuurd. Hij zal er persoonlijk voor zorgen dat in Ribadeo de noodpaspoorten voor ons klaarliggen. Zo lopen we rond een uur of twee dan toch nog even door de stad. Een stad die we gisteren al niet zo mooi vonden. Enkele historische panden en pleinen, maar alles daartussen is opgevuld met jaren 70 V&D bouwstijl. Nu is het natuurlijk helemaal lastig om de stad onbevooroordeeld te beschouwen. En zo slenterend bij de haven verlies ik mijn Zen.

Tranen stromen over mijn wangen. Niet vanwege het materiele, gerust zal de spanning meespelen, maar vooral vanwege de portemonnee zelf. Het was de "knip" van mijn vader. Ik had deze erfenis meegenomen zodat hij er toch een beetje bij kon zijn (en ik misschien ook niet zoveel geld uit zou geven). Vorige week nog vond ik een piepklein briefje in een hoekje van de knip. Hierop stond de pincode van zijn tankpas. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om het weg te gooien. Wellicht staan nu de Romano’s, volgens de politie de daders, de stad wordt erdoor geteisterd, nu met datzelfde briefje, tevergeefs te proberen geld te pinnen. Wellicht ondertussen flink gefrustreerd. Ik hoop dat ze hun Zen verliezen!

Routefeiten:
Route: Villaviciosa - Gijon 28 km, op zich mooie route
Hotel: Marquez de San Esteban. Goed eenvoudig hotel. Twee bedden, douche, goede wifi erg behulpzaam. Ontbijt redelijk.
Markering: verwarrend er lopen meerdere routes met gele pijlen.
Vandaag: " rustdag"