Familiepension

Mi casa es tu casa (Spaans gezegde)

Hoewel af en toe 4 sterren luxe wel lekker is, gaan de familiepensionnetjes er toch mee strijken. Het is alsof je logeert tussen kunst en kitsch, tussen antiek en brocante. Alsof je bij zus Christa te gast bent. 

De pensionnetjes zijn vaak gehuisvest in een groot herenhuis, dat door de handige doe-het-zelver is aangepast aan de eisen des tijds.  De kamers zijn vol gezet met de familie-erfstuk meubels, zus zou overal goudmijntjes zien. In de salon staan her en der de bankstellen die ze verder niet kwijt konden. Ook de bedden zijn antiek. Meestal levert dat een smal bed, met kuil in de midden op. Maar de laatste keren zijn het (op verzoek) twee antieke bedden naast elkaar. Hetgeen toch de voorkeur geniet, maar wel vragende blikken oproept.

Wordt er in een groter hotel in vlot Engels een riedeltje afgedraaid, paspoort, breakfast is from .. till.., wifi , jij bent één van de 123 andere gasten. Nee, kom dan hierbinnen. Moeder-overste is net druk in conclaaf met de kamermeisjes en de man des huizes ziet je aankomen. Zenuwachtig loopt hij naar zijn vrouw om haar te waarschuwen. Eerst kijkt ze geërgerd op, maar dan verandert de houding. De gasten, en wat voor gasten, de Tee-Travel gasten met reservation. Ja,  de bagage is er al. Alles wordt uit de handen laten vallen, de bovenste la van het indrukwekkende bureau wordt geopend en de administratie wordt gestart. Onze paspoorten worden zorgvuldig bestudeerd, de voucher, waar anders niet eens naar gevraagd wordt, wordt uitgeknipt en op het betreffende formulier geplakt. Vervolgens wordt ons in rap Spaans uitgelegd waar de kamer zich bevindt en ons gevraagd hoe laat we willen ontbijten. Het ontbijt stelt meestal niet veel voor in deze pensionnetjes, maar toch. Moeder de vrouw komt er toch maar haar bed voor uit. Als ik daarna vraag naar de wifi, wordt uit la drie van het indrukwekkende bureau een papiertje gepakt en het wachtwoord wordt welhaast gekalligrafeerd. Als de man des huizes zich er ook nog mee wil bemoeien krijg ik met omhoog getrokken wenkbrauwen een blik van verstandhouding toe geworpen; ‘mannen (zucht)’. De betreffende man haalt ondertussen het kleinkind van elf uit een kamer, want die kan Engels. Dat heeft ze op school geleerd. En dat is handig als je later de zaak over wilt nemen! Trots als een pauw stuurt opa haar voor ons uit om de kamer aan te wijzen. We mochten ‘de trap op en dan rechts’, niet begrepen hebben. Voor ik het weet zeg ik ‘gracia’, tegen het meisje, terwijl ik natuurlijk om haar status te bevestigen, ‘thank you’ had moeten zeggen.

Kijk dat is nou gastvrijheid, je voelt je welkom want je mag er zijn. Deze pelgrimsgastvrijheid, dateert al van heel lang geleden. Ook vandaag mochten we weer verschillende offerhoogten beklimmen, en op één daarvan staat een kerk uit 921. Al bijna elfhonderd jaar lang hebben hier mensen gebeden, tranen gehuild, troost gevonden en God geëerd. Bijzonder om in deze eeuwenoude voetsporen te treden. Vanaf het begin zijn er hier ook pelgrims ontvangen. Dat is op te maken uit oude geschriften en uit de hospitalia die aan deze kerken gebouwd zijn. Dat is een overdekte, beschutte zijkant van de kerk. Daar mochten pelgrims, maar ook zieken en andere hulpzoekenden overnachten. Het woord Hostel en Hospitaal, zijn daarvan afgeleid.  Een Godshuis als Gasthuis. Van oudsher is de kerk dus per definitie een multifunctioneel centrum!

Al wandelend, door het aangename landschap met overigens heerlijk weer, 26 graden lekker zonnetje, kuieren we het plaatsje Vilaviciosa binnen. Daar worden we ontvangen in het familiepension Carlos I. Gastvrij tussen brocante en antiek. Alsof we bij zus Christa te gast zijn, een echt 'familie' pension.

Routefeiten:
Route: Colunga- Vilaviciosa, 18 km, ondanks dat je om veel snelwegen heen gaat, een rustige landelijke route.
Hotel: pension Carlos I, twee bedden naast elkaar, lekkere douche, wifi en waslijn!
Markering: in Colunga, geen pijlen. Hoofdstraat uitlopen en dan links, brug over, daar staat pijl. Verder weer prima.