In de wolken

" Valt het je op det de zon feller schijnt, Als de rook om je hoofd is verdwenen" (B. de Groot)

Eigenlijk had ik al een andere titel bedacht. Iets van ' no pain no gain', want het boekje belooft ons vandaag afzien. 35 km, 3 cols, geen cafe's. De zwaarste etappe van de camino del Norte, volgens de schrijver. Ga er maar aan staan!
Maar het valt allerzins mee. T'is lang, t'is zwaar maar goed te doen. T'is zelfs een heerlijk wandeldagje.

We lopen vanmorgen met ons hoofd in de wolken, letterlijk. De mist hangt nog in de bergen en geeft een surrealistisch effect.
We lopen overoude paadjes met aan weerskanten bomen die in elkaar zijn vergroeid, dat geeft een mystiek aanzien. Ook zijn er aan weerskanten stenen muurtjes. Dat is iets waar ik mij in berggebieden altijd over verwonder. Wie heeft en waarom zijn toch al die muurtjes aangelegd? Ik zie in die kilometers lange stapelmuurtjes, miljoenen zweetdruppels, zere ruggen, knieën en handen. De omgeving doet Keltisch aan. Laus associeert het met de muziek en de sfeer van de film "Lord of the ring".

Wat vooral bijblijft van vandaag is de stilte en de rust. We horen niets anders dan onze eigen voetstappen en een vogel die fluit. We zeggen zelf ook weinig. We praten zo wie zo nooit zoveel tijdens het wandelen. We lopen een aantal meters uit elkaar en af en toe zegt iemand iets, of wijst iets aan of maakt een grapje. Minuten soms wel urenlang zijn we zo ieder met onze eigen gedachten en beleven we het ieder op onze eigen manier. Beiden kunnen we wel inspiratie vinden in de natuur en ieder voor zich kunnen we erg genieten van deze buiten-uren.
Natuurlijk bereiken we op een bepaald moment ook het punt van doorzetten, doorbijten en gewoon maar doorlopen. Kilometers maken, etappe uitlopen. Maar we houden beide ook wel van sportieve prestaties. Dus als we uiteindelijk, knap na zeven en half uur onze 35 km erop hebben zitten. Geven we elkaar een high five, en zijn we best trots op onszelf. Toch die, volgens het boekje, moeilijkste etappe, heel vlot uitgelopen. Even zijn we met ons hoofd in de wolken. Tot een koude douche in het hotel ons weer met beide benen op de grond zet.
"Valt het je op dat het water veel kouder lijkt als je moe en bezweet onder de kapotte douche gaat staan?" 

Routefeiten:
Route: Leocadia- Sobrado des Montes, ong 35 km, lang, veel klimmen, maar wel goed te doen.
Hotel: San Marcos, weer een in de categorie ' verlopen', koude douche, wifi redelijk, wel twee aparte bedden en een serre.
Markering, na Meson, wat onduidelijk, verder prima.