Mijlpaal

"When I go out well I know I'm gonna be, I'm gonna be the man who goes along with you, And when I come home yes I know I'm gonna be, I'm gonna be the man who comes back home with you, I'm gonna be the man who's coming home with you,
But I would walk 500 miles, And I would walk 500 more. Just to be the man who walked a 1000 miles, To fall down at your door!" (The Proclaimers)

Vandaag hebben we een mijlpaal bereikt. Het nog 100 km naar Santiago, paaltje. We zien op onze route veel wegwijzers. Betonnen kruizen als de weg de oude route real volgt. Blauwe tegeltjes met gele schelpen, koperen schelpen in de weg, speciale stoeptegels. Hekwerken met schelpen erin. Gisteren zagen we zelfs een viaduct met in het beton, Jacobsschelpen verwerkt, die de goede richting wezen. In het laatste stadje waren het stickers met een stempel van de gemeente en de bekende gele schelp. En natuurlijk de gele pijlen, soms moet je even zoeken, zijn ze bijna vervaagd, maar meestal vind je ze wel.
En staan de pijlen er niet, dan staat er wel een levende wegwijzer. Diverse malen kwamen mensen aanlopen zelfs meelopen om ons op de goede weg te brengen. sommigen liepen meer dan een half uur met ons mee. Vrachtwagenschauffeurs fluiten naar ons  midden op een drukke rotonde,  ze wijzen je dan de goede afslag.
Iedereen schijnt ook te weten, waar de Camino loopt. Ze zijn er trots op. Hier in Galicie helemaal. Hier staan heel veel caminopaaltjes langs de weg. Op de paaltjes zit een tegeltje met de gele schelp erop. En daaronder een koperen plaatje met een nummer. Eerst dachten wij, een soort 'anwb paddenstoelennummer'. Maar na verloop van tijd kegen we in de gaten dat het de kilometers naar Santiago zijn.

Dat kan motiverend werken. Zo van; de nul staat er al in, nog 9 km naar het 100 km paaltje. Maar het is soms ook frustrerend. Vooral als je na een half uur een berg op-ploeteren erachter komt dat je nog geen kilometer bent opgeschoten. Verder loop je het gevaar continu op de kilometers te letten, dan vergeet je soms om maar gewoon te lopen en te genieten.  

Maar vandaag gaan we dus op zoek naar het 100 km paaltje. Het paaltje 101.578, vinden we nog maar daarna zien we wel paaltjes maar zijn de koperen plaatjes met de nummers, geleend, meegenomen, gejat, kapot gemaakt of wat dan ook. Kortom tot ( zien we later) het paaltje 96.498  geen afstanden, of koperen plaatjes, te zien.  De Camino Frances heeft echter zijn 100 km ritueel (zie tv programma 'de weg van de Camino'). De Camino Norte wil dat natuurlijk ook, altans de pelgrims. Bovendien als je in Santiago een aflaat voor de hemel, zou willen, moet je kunnen aantonen dat je de laatste 100 km lopend hebt afgelegd. Dan moet je toch weten waar je moet beginnen, nietwaar? Om deze pelgrims tegemoet te komen, is er in het bewuste paaltje maar gewoon 100 gekrast met een steen. Ik vermoed dat koperen plaatjes met 100,00 km  toch een te leuk souvenir zijn voor veel mensen.

Zo komen we op onze route van vandaag,  die overigens behoorlijk lang, 28 km, maar wel mooi en goed te doen was qua klimwerk, dit bewuste 100 km paaltje tegen. We nemen even rustig de tijd om een foto te maken.  Een beetje ceremonieel. Het past ook wel goed bij het gevoel dat we nu hebben. Waren we de eerste weken langs de kust vooral 'op weg' , nu zijn we vooral 'op weg naar'.  Zo' n 'kriebel in de buik', 'we zijn er bijna' gevoel. 

Maar ook wel een verbaasde realisatie van; 'we zijn al zo ver gekomen'. We zijn samen al zover gekomen. Al meer dan 500 miles, samen gewandeld en elkaar nog steeds niet zat. Dit kon wel eens gaan lukken. We zouden Santiago en daarna Finisterre, zomaar eens kunnen gaan halen!
Nog twee etappes en dan komen we in Arzua, uit op de Camino Frances en lopen we samen met deze pelgrims de laatste twee etappes naar de volgende mijlpaal; Santiago!

Routefeiten:
Route: Vilalba naar santa Leocadia, lang maar goed te doen.
Markering: heel goed
Hotel: ( met transfer) Meson da Cabra in Parga, redelijk hotel, douche, twee bedden, wifi in de hal.