De weg (camino)

 De weg (camino) zal je leren wat je loslaten moet en je geven wat je nodig hebt. (Pelgrimsspreuk) 

We zijn er achter wat we loslaten moeten. Het zelf bagagedragen. Ik hoorde het stemmetje al wel fluisteren, zelfs thuis al. Maar nu is het overduidelijk. De bagage ontneemt ons beweegingsvrijheid, op een terras moet je uitkijken dat je de gasten niet raakt en de kopjes niet van tafel zwiept. Daarnaast protesteren vooral mijn Schoderman nekwervels en het omliggend spiergebied. En dat terwijl ik helemaal niet zo veel draag. Een rugzak van 25 liter met ongeveer tien/ twaalf kilo bagage. Laus draagt een veel grotere rugzak met bijna het dubbele aan gewicht. Hij heeft het genetisch beter getroffen ten aanzien van lijf en leden en het dragen gaat hem goed af maar ook hij vindt het zwaar. Het probleem is dat het 'nu word ik sjacherijnig' punt, gewoon twee uur eerder ligt dan anders. Ligt het anders rond de zes uur nu wordt het na drie, vier uur al ploeteren. En dus zag ik voor het eerst, een beetje tegen vandaag op. 24 kilometer voor de boeg, minimaal zes uur op deze paadjes. 

Maar de weg geeft wat je nodig hebt. En dus kregen we vandaag avontuur en een redelijk makkelijk begaanbare weg. De graspaadjes langs strand liepen vrij vlot en tegen half een liepen we nog redelijk monter na elf kilometer Val Andre in. We lunchten in het gezellige plaatsje en liepen daarna verder naar het haventje van Danoual en zien een heel aantal mensen de haven in lopen. Ja IN...Deze haven is alleen bij vloed bereikbaar. En het is eb als wij aankomen. Het vooruizicht lokt. Als we de haven oversteken scheelt het ons minimaal een half uur omlopen. Zo gezegd zo gedaan. Een kleine geul water is het enige dat ons scheidt van de overkant. Dus schoenen en sokken uit en over de scherpe stenen en vele schelpen balanceerend naar de overkant. De klif met ons eigenlijke pad was te hoog en te steil om te bereiken, dus volgen we de vrouwen, mannen en kinderen met schepnetjes, koelboxjes, harkjes en messen. We klauterden over vele glibberige rotsen waarover deze mensen zich verspreiden,turend naar de stenen, soms verwoed beitelend, soms in het water tussen de rotsen met schepnetjes in de weer, soms gravend in een stukje zand. Allemaal op zoek naar het goud van de zee; Fruits des mere. Na een half uur klauteren bereikten we de vloedlijn. Daar stonden mannen in olie pakken met grote schepnetten in zee, druk bezig en steeds zoekend in hun netten. Voor ons heeft het als voordeel dat we nu via de vloedlijn kunnen wadlopen,   Zo korten we de route in omdat we niet alle grillige rondingen van de kliffen erboven hoeven te volgen. We genieten van en verwonderen ons over de schelpenvissers op het wad. Er zijn gewoon parkeerplaatsen aangelegd voor deze vorm van vrijetijsbesteding. Even later zien we duizenden palen (boussons) in rijen op het wad staan. Een soort boot/tractor rijdt er tussendoor. "Die oogst mosselen" weet Laus. Waar deze vreemde amfibi vaartuigen aan land gaan, gaan wij ook aan land en daarna is het nog maar anderhalve km naar het hotel.

Hotel? Kasteel! We logeren in een echt kasteel. Een studiotje in de bijgebouwen welliswaar, maar we dinere vanavond op niveau. Het landgoed is mooi gerenoveerd en is nu een goed geoutilleerd vakantie verblijf. Incl zwembad, sauna, tennis, squash enzovoort. T' is jammer dat we er nauwelijks van kunnen genieten, de weg roept. Benieuwd wat hij morgen weer in petto heeft. 

Route erquy naar planguenoual, officieel 24 km

Hotel domaine du Val, prachtig hotel, studio sober ingericht. Wifi waardeloos.