Geen straf

We kwamen nog net niet terugschrijen uit het kasteel. Dat gaat ook wat moeilijk met wandelschoenen en bepakking. Gisteravond heeft namelijk de jonkheer de freule ter diner genodigd. Het diner werd geserveerd op de eerste verdieping van het kasteel. We komen binnen in een hoge zaal, verlicht door drie zeer grote kristallen kroonluchters. De wanden en plafond zijn bekleed met linnen en rijk voorzien van lijstwerk. Op het plafond prijkt een schildering van blote jongetjes met vleugeltjes. De wanden zijn versierd met 17e eeuwse schilderijen waarop veel vrouwen met lage decolleté's zien zijn. Een marmeren haard in de midden van de zaal. De tafels zijn bekleed met blauw tafellinnen, witte servetten en zilveren bestek. 

Madame krijgt een amuse van garnaal, grapefruit en mango, daarna een compositie van rauwe en gebakken groenten uit de tuin van het chateau, vervolgens canard margrat (eend) en als dessert een bowl van bosvruchten en rabarber in een cassis van verschillende bessen, wederom uit eigen tuin. Monsieur krijgt ook een amuse daarna paté  met gemarineerde rauwe groente als garnituur vervolgens tong in limoendressing en een bosvruchten parfait na. Dit alles gecombineerd met een grand cru rosé uit de provence. Of zoals laus samenvat: een aangeklede garre, twee stukjes paté, een gebakken tongetje en een halfbevroren kwarktaartje met een roseetje en minimaal 100 euro lichter.

Mijn oud collega bij de GGD en lieve vriendin Ingrid, heeft mij toendertijd geintroduceerd in de wereld van de betere eetestablsementen. Na een congres nam ze me soms uit eten en leerde mij zo de in en outs van chique uiteten gaan. Ik leerde de manieren en verwonderde mij over de taal die bij een dergelijk tafereel hoort. Hoeveel woorden men niet neerlegt over de juiste wijn, de juiste kaas en de geweldige smaak.

 Zo af en toe schikt Laus zich en neemt mij mee uit eten. Netjes proeft hij alles wat hij krijgt voorgeschoteld en het grootste compliment dat hij de kok kan geven is " sjonge t'is nog lekker ook". Zo ook deze avond, en eerlijk gezegd al met al was het zeker geen straf. Een genoegelijk avondje uit, een ervaring rijker.

Zodra Fransen uren vermelden op de bordjes ipv kilometers, weet je dat het lazeren is. Dus we schrikken best wel als we na een half uur, terug op de gr34, Hillion 5.30 uur zien staan. Als er uren aangegeven worden betekent dat veel klim en daalwerk. En dat blijkt te kloppen, al snel drupt het zweet van mijn voorhoofd. Stiekem vind ik het prachtig. De uitdaging, de vergezichten, de natuur en het niet te warme weer. T' is geen straf, ik wordt er juist blij van. 

Toch, met het sjacherijnigheidspunt in gedachten, worden er snode plannen gesmeed. Vooral als we, bij de kapel van st Maurice zien dat het eb geworden is en dat een zandplaat zich uitstrekt tot  het strand aan de overkant van de baai. We besluiten te gaan wadlopen om zo minimaal twee uur te besparen. Helaas een diepe watergeul gooit roet in het eten. En na een half uur wadlopen keren we beteuterd en schuldbewust bij het kerkje terug. We zijn van het pad geraakt, we zullen wel gestraft worden.

Inderdaad krijgen we de ene na de andere pittige klim te verwerken en pas twee uur later staan we aan de overkant van de geul, op het pad, naar hetzelfde kerkje te kijken. Toch was de route door het bos op de klippen mooi en heb ik mij ondermeer verwonderd over de vele vlinders op ons pad. "Misschien toch niet zo'n straf" denk ik, terwijl ik het zweet van mijn voorhoofd veeg.

De weg beloont ons goede gedrag want even later vinden we de afslag naar het plaatsje Albri. Het chateau waar we overnachten blijkt moeilijker te vinden. Na een uur zoeken staat midden in een bos het oude chateau, een chambre d'hote. De vrouw des huizes had er vroeger wel fedusie in om het chateau tot een hotel om te bouwen. Er is renovatie verricht. Oerlelijk met weinig gevoel voor kleur en stijl. De tuin had schijnbaar meer haar passie maar ook die ligt er, wel mooi aangelegd maar verwaarloosd bij. Mevrouw is namelijk niet meer en meneer heeft de Poolse dienstmeid Monica in dienst genomen om hem te helpen bij het huishouden. Ze doet haar best, is vriendelijk en spreekt goed engels. Maar ze kan niet voorkomen dat de verloedering toeslaat. 

 Als we ons even later in allerlei bochten wringend gedoucht hebben moeten we toch de stap weer opnemen. Twee km naar het dichtsbijzijnde plaatsje om wat te kunnen eten. Het wordt een pizza met een koffie gourmand (koffie met wat lekkers) bij de plaatselijke herberg. Wel een pizza 'soufle du mere', een dubbelgeslagen pizza rijkelijk gevuld met een flink aantal coquilles du st. Jacques. De enige schelpen die ik lust. Ook deze eenvoudige maaltijd blijkt zeker geen straf. 

Routefeiten

Planguenoual naar Hillion 6 uur (18km)

Hotel: chateau bonabry, voor als je van oud en kitch houdt, verlopen. Ruime kamer smal bed. Geen wifi.