Waaiende Wind

Wandelen Urk-Ketelhaven (16km)

Vandaag ben ik gaan lopen, en waar ik loop is van nu af aan een (pelgrims) weg.  (Acda & de Munnik )

Een flinke bries begroet mij, als ik de dijk beklim. Ik kon het vanmorgen al gewaar worden, toen ik, vanuit mijn raam, het IJsselmeer overkeek. Schuimkoppen op het water en een zon die verstoppertje speelt met de wolken. De wolken die af en toe toneelspelen dat ze boos zijn, maar van regen en onweer is geen sprake. 

En toen heb ik zo maar ineens de schoenen aangetrokken en ben op weg gegaan.  Het speelt al maanden door mijn hoofd, als een onbereikbare utopie. Vanuit huis naar…. In ieder geval het zuiden. Een ‘Camino Sud’. Van IJsselmeer naar Middellandse Zee. Maar mijn knieën hebben last van artrose, mijn gewrichten zijn stram, miljoenen mitsen en maren.

Gedachtig @sochicken.nl van @jellehermus.nl heb ik dat hele grote doel als een lint opgevouwen en wil ik er vanaf nu iedere keer een stukje van af knippen. En vandaag het eerste stukje. Ik heb een lijn getrokken naar het zuiden. Vanaf Urk kan ik bij Elburg op het Jacobspad Amsvorde komen en vandaar de pelgrimspaden naar Den Bosch en Vessem volgen. Het globale plan voor Nederland. 

“ One million miles, it starts with a step or two” (M.W.Smith) 

“Ik ben zomaar begonnen!” Na de bloemkool en de hamburger, gewoon om kwart voor twee. Even zwaaien en vetrekken. Een lach op mijn gezicht. De wind blaast de golven mijn kant op en laat ze vallen op de basalt stenen. De weg langs de dijk richting de ketelbrug ligt bezaaid met aangespoelde (plastic) rotzooi. De pas geschoren schapen, rillen. En ik stap vastberaden door. Even probeert de wind, op de ketelbrug, mij het lachen te laten vergaan. Stevig probeert hij mij tegen te houden. Op dat moment verschijnt even de zon. Alsof die zeggen wil “Je bent op weg naar mij!” Ik grijp mijn hoed vast en bal mijn andere vuist. Doorzetten! Daar is de ‘oostduits ogende’ brugwachterstoren. Onverdroten stap ik de grens naar de Flevopolder over.  Nog een flink stuk nieuw land voor de boeg, alvorens bij ‘de oude pelgrimswegen’ te geraken. 

In de luwte van de dijk, loop ik in een monotone cadans het mooi begroeide maar saaie stuk naar ketelhaven. In goed gezelschap van mijn muziek en vele watervogels. Ervaar het weldadige opladen van het leeglopen. Voel ook steeds meer mijn knieën protesteren. Ketelhaven is de max. Ver genoeg om op weg te zijn.  Bij gunstige wind weer verder. 

Je moeten niet bange wezen, Veur hoe de wind soms stiet, Angst is mar veur eben, Spiet is veur altied, Wees mar nie benauwd, Je zien ja wel hoe ‘t giet (Daniël Loheus)

route: Urk- Ketelhaven 16 km
Fietsroutepunten: 25-02-68-11-86-88