Van vuurtoren naar vuurtoren, deel 2, Bretagne

Het kriebelt weer. Twee jaar na onze pelgrimsreis. Wat er dan kriebelt? Het pelgrimeren; trekken van plaats naar plaats. Willen wandelen waar zon, zee en bergen zijn. Van haven naar haven, van vuurtoren naar vuurtoren.

Plots las ik een artikel over de oude smokkelaarsroute, "routes des douanier", de GR 34. Ik las over paadjes langs zee, nieuwe markering, ruige bergen en oude zeeroversnesten in combinatie met Brits dedain. En toen begon het te kriebelen.

Dus deze zomer afgereisd naar St Malo. Net als vorige keer met de trein. 12 uur nadat we van 'de Bult' vertrokken waren, kwamen we aan. Na een bliksembezoek aan Mont St Michel op dinsdag zijn we vandaag dan weer gestart. Deze keer maar 7 wandeldagen dus dragen we de bagage zelf. Dat valt nog niet mee en is erg wennen.

De eerste indrukken zijn echter geweldig. Een leuke mix van Franse en Engelse chique. Prachtige Engels aandoende landhuizen, een mooi ruige, rotsachtige kust met talloze strandjes. Zelfs het weer doet mee. Het begon vanmorgen regenachtig maar daarna klaarde het op en hadden we prachtig wandelweer, 24 graden, half bewolkt met een windje. Bretange verleidt en verovert ons, als een echte zeerover, ruw maar charmant.