Thuiskomen

"forget life for a while ..( pianoman, Billy Joel)

We slapen met zicht op de haven, de oude vuurtoren 'des Sables' van St. Malo aan onze rechterhand. Mijn schoonvader zaliger zou zeggen: " daarvoor had je niet weg hoeven gaan, dat heb je thuis ook". De man hield niet zo van reizen. 

Ooit was dit het hart van deze bekende plaats. Ooit toen de vissermannen, smokkelaars en zeematrosen nog de dienst uitmaakten. Nu toerisme, voor St Malo, de grootste inkomensbron is, komen de meeste toeristen niet verder dan de gereviseerde oude binnenstad met zijn straatjes, boetiekjes, chique hotels en talloze terrasjes. Iedere dag worden in dat gedeelte bussen vol uit en ingeladen. Dagelijks spuwen de grote cruise schepen er nog een lading bij en de rest vaart met dure jachten in en uit de haven.

Maar ooit, ooit was het gezellig. Juist in het gedeelte 'des Sables'. De eerste Engelsen bouwden hier hun typische huizen. En verschenen de eerste bars c.q. Pubs. Lord Cunningham begon een hotel en toen het huis naast de vuurtoren te koop was, kocht hij dat ook. De plaatselijk scheepstimmerman, die net zonder werk zat, werd ingehuurd. Ik stel me zo voor, een man met een bruin verweerd gezicht en een witte kuif. Misschien noemden ze hem hier wel 'le Flux'. Dat de man een vakman was, stond als een paal boven water. Menig visserschip was door hem ingetimmerd. De man ging helemaal los toen de Lord hem deze buitenkans bood. Al zijn skills werden ingezet. Hij maakte een ophaal-loopplank naar het lager gelegen terras aan het strand. De barren gaf hij ronde hoeken. Hij bouwde een mast in de bar, een boeg met zeemeermin, zette een stuurrad in het raam. Maakte eigenhandig de banken  en stoelen en beklede die met het mooiste leer. Maakte barkrukken met koperen poten, hing een scheepsbel op en decoreerde alles met scheepstouw. Koperen scheepslampen verlichten het geheel. Op iedere tafel een miniatuur rode of groen schijnende scheepslamp als speelsigheid.

De oude scheepstimmerman was trots op zijn werk, de lord was ook dik tevreden. De bar was prachtig geworden en de vele bezoekers voelden zich thuis. De bar bruist, vooral als matroos Billy, de pianoman,  achter de oude piano gaat zitten. Soms houdt hij zijn hart vast voor het bijzondere scheepsmodel dat er boven hangt, zo wild gaat het er soms toe. 

Maar toen ooit voorbij was, heeft de dochter van de lord, de kamers boven de bar verbouwd tot betere hotel kamers omdat dat nog wat geld in het laatje brengt. De bar oogst nu alleen nog bewonderende blikken van een enkele verdwaalde toerist die komt schuilen voor de regen, of een drankje neemt op het terasje. Een keer in de week komen nog wat oude kennissen en wat plaatselijke buren, dan is er weer een vleugje van welleer te ervaren.

Laus knipt het rode scheepslampje op de tafel aan. Ons ontbijt staat geserveerd op een prachtige houten tafel  met ingelegd glazen blad waaronder een zeekaart te zien is. Ik bewonder het interieur, de zelfgemaakte clubfauteuils waarvan het prachtige oude leer helaas gescheurd is. Ik zie de liefde die in al het handwerk schuilt. Even waan ik mij in die gezellige bar bij het strand aan de haven. Naast de oude vuurtoren. Het voelt als thuiskomen. 

Routefeiten:

st Malo - st. Briac ongeveer 15 km, markering vrij goed, prachtige route, zeer weinig asfalt.

Hotel in st Malo: bar Cunningham/ hotel d'Aleth. Wat verlopen maar schoon, goede bedden

hotel in st. Briac: hotel de la Houle, met dakterras,