Viva le velo

Nu is echt het punt gekomen. Het punt van no return. Het verval is definitief ingetreden, we zijn 'het oudere stel', het gaat nu alleen nog maar bergafwaarts. Iets vergeten kan ook verstrooidheid zijn, grijs haar; ach de genen, datzelfde geldt voor de rimpels, de stok werd al twijfelachtig maar nu. Ik had er mijn oordeel over klaar, over die jonge mensen met zo'n ding en bij oude mensen vond ik het onverantwoord snel en nu rijden we er zelf op. Inderdaad we hebben vandaag un velo electric gehuurd. 
En ik geniet... We rijden een prachtige fietsroute door du vallee du Lot, langs wijngaarden, langs zonnebloemen, menig kasteeltje en steeds weer die prachtige bergrug voor ons. Als we even rusten ( je moet evengoed nog best wel flink fietsen) bewonder ik vanonder de rand van mijn strooien zomerhoedje een bloeiende wilde wingerd temidden van de andere bloemen. Ik voel de zon op mijn huid en een zomerbriesje in mijn gezicht. Ik hoor plonsen in het water van de rivier doordat mijn lief vanaf een boomstam de rivier in duikt. En even later druipt het sap van de meloen langs mijn kin. Als we verder fietsen is geen bergje ons te hoog, versnellinkje lager, standje tour, en je krijgt een heerlijk duwtje in de rug. Alleen helling af is wel uitkijken, af en toe pompend remmen en verder heerlijk de berg afroetsen met de wind door je haar. 
T' is ernstig, ik weet het. Maar voor vandaag zeg ik viva le velo electric!