Vierdaagse gevoel.

Wij lopen de Vierdaagse mee, vol levenslust en moed. Als goede lopers blijven wij, altijd op goede voet.
Want wij zijn één voor allen en allen zijn wij één. (Vierdaagse lied)

Plotseling staat ze, om zes uur 's ochtends, bij ons in de hotelkamer. Vanuit mijn bed zeg ik verbaasd "ola" . Ze is volledig aangekleed, deze pelgrim, en kijkt ons ook verbaasd aan. "O, pardon", stamelt ze en slaat de deur met een klap dicht.
Tot zover de toch al niet denderende nachtrust. Vanaf half zes 's morgens hoor je de wc' s, gepraat, stampende schoenen. Men maakt zich klaar voor vertrek. Buiten is het nog aardedonker. Pas om acht uur wordt het licht. Kijk als je een plekje in een auberge wilt bemachtigen kan ik het begrijpen. Maar dit zijn pelgrims met hotel reserveringen en vele met bagage vervoer.
Bussen vol vooral oudere pelgrims worden afgeleverd. Zij lopen de laatste honderd kilometer. De bus vervoert de bagage. Het meedoen schijnt verslavend te zijn, sommige oudjes scheppen op dat ze de 100km camino al voor de achtste of negende keer lopen. Ze zullen het ook wel gezellig vinden zo 'n groepsreis. Onderling is er ook nog een soort competitie. Wie is de royaalste bij de terrasjes, wie is de snelste oudere, wie de meest sociale. Behalve groepen ouderen, zijn er ook schoolklassen, groepen delinquente jongeren, vriendinnen kransen, enzovoort. Al die groepen met de bijbehorende groepsprocessen. Ik aanschouw ze met verbazing. Je ziet ze overal. Bij de auberge pelgrims, de spontaan ontstane groepjes, de groepsreizen, op pleinen, in de hotels. Wat ben ik dankbaar dat we ons in deze zeven weken niet zo druk over hoefden te maken over groepsprocessen.

Uiteindelijk vertrekken we, voor ons doel al vroeg, uit het hotel. We gaan op pad voor een niet al te lange etappe van achttien kilometer. We zijn één van de laatsten, die door de trechter richting Santiago geperst worden. Het geeft een vierdaagse gevoel. Geen Nijmeegse meer de Apeldoornse vierdaagse.  We lopen over mooie bospaden en tussen weilanden in een zich gestaag voortschrijdende stoet van pelgrims.
Aan de kleur van de kuiten kun je zien hoe lang men al loopt.  Voor de honderd kilometer lopers, met witte kuiten, is dit de derde dag. En velen hebben het moeilijk. We zien verbandjes, strompelende pelgrims en vele lopers met een traag tempo.  De bruine kuiten hebben meer tempo en lopen vlotter.  

Zagen we tot nog toe misschien tien fietsers per dag, nu worden we het eerste uur al ingehaald door meer dan twintig fietsers. Ze gebruiken de groet 'bon camino' als bel. Afhankelijk van de snelheid van de fiets en de drukte van de wandelaars wordt de groet laag, hoog of paniekerig geroepen. Hoe harder de groet hoe sneller je aan de kant moet springen.

Drie cafe's per dag was tot nog toe veel. Nu staat er bijna iedere kilometer een bar. Langs de route staan om de paar honderd meter afvalcontainers. Als we tot nog toe met maximaal een pelgrim of zes aan de koffie zaten, was dat veel. Nu zitten we met zestig pelgrims op een terras.  Het vergroot het vierdaagse gevoel. 
Wat hebben wij een rust genoten op de Camino del Norte!  Positief aan de drukte is dat de kans om een praatje aan te knopen met een medepelgrim nu veel groter is.  Zo heb ik een heel leuk gesprek met een vrouw uit Porto Rico, Ria heet ze. Heel snel spreek je over heel wezenlijke zaken.  
Maar als we even later achter  een groep Duitse pelgrims komen te lopen, die spontaan, marsliederen beginnen te zingen, tja... Dat is toch wel erg veel vierdaagse gevoel.

Routefeiten
Route: Arzua naar O Rino, 18 km, prettige route
Hotel: O Pino, een ster maar prima hotel, ruim stevig bed, goede douche, prima wifi
Markering: als je geen pijlen ziet, volg de vuilnisbakken.