Veldboeket

Wat zou de wereld treurig zijn zonder de bloemen....( bedankt voor de bloemen, Andre van Duin) 

Wandelend boven op de rotsen langs de zee over een pad omzoomd door heel veel groen, af en toe onderbroken door fel kleurige bloemen, vlinders die voor ons uit dartelen van bloem naar bloem. Wat worden we weer verwend.

Het moet gezegd, routes kunnen ze maken, die Fransen. Het is verbazingwekkend hoe weinig asfalt we hebben belopen. Je kan het zo gek niet bedenken of we hebben het al wel gelopen. Eerst over strand, aan het eind daarvan via glibberige rotsen, bedekt met zeewier naar boven. Natuurlijke trappen leiden ons tot bovenop de rotsen met prachtig uitzicht over zee. Over zandpaadjes en landweggetjes vervolgen we onze onze weg tot we in een kwelder gebied terecht komen. De zeeklei zuigt aan onze schoenen. We rusten uit in een korenveld met onze rug tegen een als een wiel opgerolde strobaal. Uiteindelijk lopen we via een betonnen zeewering vol mossen, st. Jacut binnen, het einddoel van vandaag. 

Botanisch gezien heb ik een behoorlijke ontwikkelinsachterstand. Opgegroeid met plastic planten in de vensterbank en gehersenspoeld met het idee dat wij voor alle planten allergisch zijn (deels terecht), kreeg ik weinig bloemenliefde mee. De enige uitzondering op ons plantloze interieur waren drie kerststerren die mijn moeder in december op haar verjaardag kreeg van vriendinnen die stug probeerden mijn moeder te overtuigen van de rijkdom die planten toevoegen aan je leven. Omdat ze vrijwel volledig genegeerd werden bloeiden ze langer dan menig andere kerstster, tot Maart schreeuwend om aandacht. Tevergeefs, want bij de voorjaarsschoonmaak verdwenen ze in de vuilnisemmer (slikvat) Die had je toen nog.

Als ik als kind in een manische bui enthousiast, tegen beter weten in, van mijn buitenspeel avonturen thuis kwam met een zorgvuldig samengesteld veldboeket was de panisch reactie al te voorspellen; "weg met die brandekietels". In mijn dwarse puberjaren ben ik van weeromstuit bloemen gaan drogen. Boeken vol, plat gedrukte bloemen in de verschillende delen van 'de korte verklaring' , een soort bijbelse encyclopedie die ieder gerespecteerd gereformeerd gezin thuis had staan. Die werd aan de man gebracht door obscure mannentjes in zwarte pakken, die langs de deur kwamen. Dat drogen van bloemen was toen, de holly hobby periode, mode. Uiteindelijk heb ik al de gedroogde bloemen op mijn zolderkamer aan de balk gehangen. Dat hoorde zo, dat was in. Eigenlijk vond ik er maar weinig aan, aan die geplette halfverrotte bloemen. En toen mijn moeder hoestend en proestend van de zolder kwam wist ik genoeg. De voorjaarsschoonmaak was vervroegd, het 'slikvat' zat vol. 

Ik moest hier aan denken omdat ik mij verbaasde over de begroeiing. Het valt me op dat er nog zoveel bloeit. De tuinen hier zijn veel in de 'cottage' stijl. Gecontroleerd nonchalant. In deze best wel mooie tuintjes staan overal de hortensia's nog in bloei. Langs de weg staan in dit zoute klimaat op schrale rotsachtige bodem veel verschillende sedum soorten. Sommige bloeien nu paars. Ook veel grassoorten zijn waar te nemen, en daarvan bloeien er momenteel een aantal geel. Dan heb je nog witte, hele stevige bloempjes die lijken op kleine margrietjes. We kwamen vandaag zelfs fel rose wilde orchideeën (volgens Laus, wel opgegroeid met bloemen) tegen.Voeg hier velden vol varens, een late roos, donkerpaarse kleine bramen, vele soorten groen en een toef vuurdoorn met fel oranje besjes aan toe en je hebt een prachtig veldboeket waar we met volle teugen van genieten . We plukken ze maar niet, meenemen kan toch niet, dan verdagen ze toch maar in het slikvat! 

Routefeiten

st.Briac via st Jacut naar Tregon, prachtige afwisselende route, markering goed. Totaal 20 km, 6 wandeluren. 
Hotel; chateau de Boussias. Kamer in bijgwbouw, prima. Ontbijt in chateau, bijzonder.