Er was eens..

"life is not a fairytale." ( Fantasia)

De slechte sherrif van Nottingham, de heks op zoek naar sneeuwitje, de boze wolf op weg naar de oma van roodkapje, of de drie biggetjes. Al de anti-helden uit de sprookjes verwachten we vandaag tegen te komen. De omgeving biedt het juiste decor. Het grootste gedeelte lopen we door een bos dat de hoge rotsen bedekt. De wolken hangend dreigend in de lucht, het miezert, toch is het warm en de hoge luchtvochtigheid maakt het benauwd. Het geeft een naargeestige sfeer in het dicht begroeide bos met nauwe paadjes waar we maar nauwelijks door kunnen met de rugzak. En het is zwaar, erg zwaar. Veel klimwerk op gladde ondergrond, elke stap opletten dus, bij iedere stap dreigt het gevaar....

Misschien  is het de sfeer, misschien het griezelverhaal dat ik gisteren per ongeluk las, misschien het wereld nieuws. Het gevoel van 'er dreigt gevaar'. 

Het vliegtuigongeluk was verschrikkelijk, het optreden van Timmermans geweldig, maar op de keper beschouwd is het op mondiale schaal maar een kleinigheid. Ebola virussen, resistente bacterien en kanker bedreigen de wereld bevolking. Hamas en Israel zijn in verbeten strijd met iedere dag meer slachtoffers. Isis zaait geweld, verkrachting en moord. Zie ik daar een ruiter op een zwart paard?? En in de annonimiteit van de werkelijkheid van iedere dag maken verslavingen aan sex, gokken, drank en drugs, iedere dag in talloze gezinnen en relaties alles stuk. Overal dreigt gevaar.

Maar dan valt me iets op, iets wat niet in dit decor thuis hoort. Ik hoor meeuwen schreeuwen. Ze verheugen zich op lekkere hapjes op de vele mosselbanken. Is er vandaag dan toch meer dan het deprimerende bos? Is er hoop?

Even later opent het bos zich en ligt er een prachtig strand. De aanwezige daggasten maken er ondanks het druilerige weer een leuke dag van. Scheppen, picknikken, luieren, pootje baden. Ze hebben alle ruimte, het strand is groot en ze zijn met weinig. Kijk zulke mensen bewonder ik nou. Mensen die er wat van maken, die van een deprimerende druilerige dag, gewoon een blijde stranddag maken en straks als de bui echt losbarst lachend naar huis rennen.

Hoop is wat mensen levenskracht geeft. Ook als het tegen zit. Wij zijn denk ik verplicht om hoop te geven aan de wereld. Hoop door gewoon vriendelijk te zijn, hoop door mooie dingen te laten zien en horen, hoop door steun te betuigen, hoop door op te staan tegen een ieder die geweld en haat predikt als legitiem middel om zijn of haar Godsdienst te verspreiden. We hebben vaak weinig invloed op omstandigheden en gebeurtenissen maar als individu, als gemeenschap, als land en als wereldorganisaties kunnen we altijd onze houding bepalen. Consumerend, fatalistisch of actief, positief. Geestdodend of hoopgevend.

En zo wisselden bos en strand zich vandaag af tot we eindelijk in st. Cast aankomen het doel voor vandaag, vandaar nog eens 6 km naar ons hotel in Matignon. De spanningsboog, het lijf en de relatie worden vandaag flink getest. Op wat kleine scheldcannonades na, toen we de weg even kwijt waren, kunnen we concluderen dat de spanningsboog niet te strak staat. Het lijf is een ander verhaal. Met name de extra kilo's zaten mij vandaag flink in de weg. En de relatie.... Als we uiteindelijk, weliswaar uitgeput, in ons hotel aankomen, ploffen we na een frisse douche lachend op bed neer.  Zwaar, uitputtend maar wel weer een onvergetelijke dag. Geen prins op een wit paard, wel een lief op een wit bed. En......ze wandelden HOPELIJK, nog lang en gelukkig..........

Routefeiten:

van Tregon viast.Cast naar Matignon. 7 wandeluren plm 24km. 

Hotel: hotel Matignon. Zaken hotelletje. 

Markering: redelijk goed.