San Rocha of st. Raphael

Jij hoort bij mij
. Als de zon na de regen. 
En jij zorgt voor mij
. Ook al zit het soms even niet mee
. Wij blijven altijd samen één (Nick en Simon) 

Sinds vandaag weten we wie San Rocha is. Het wordt ons vertelt door een monnik van het Monasterio de Zenarruza. Nadat we op zijn verzoek het Trecia, hebben bijgewoond. Dat is een korte mis, met gezang, die ieder morgen om tien uur wordt gehouden. Een koffietijd-vesper, dus. Heel bijzonder, het gregoriaanse gezang in dit oude klooster. Even sluit ik mijn ogen en ervaar een moment van totale leegte. Pas bij het derde Gloria hebben we in de gaten dat we dan eigenlijk horen te gaan staan en ons lichtjes horen te buigen. Maar de monnik neemt het ons niet kwalijk. We zullen wel moe zijn, na zo’ n klim, stelt hij vast. Hij haalt de stempel en vertelt ons ondertussen over San Rocha. Hij was een pelgrim die over de Camino's zwierf. Hij werd besmet door de pest, die zijn voeten aantastte. Sindsdien overnachtte hij in kapelletjes langs de route, om geen mensen te besmetten. Vergezeld door een trouw hondje, die de wonden aan zijn voeten aflikte. Op een pelgrimsreis naar Rome, werd hij beschuldigd van spionage, en vijf dagen in de gevangenis opgesloten. De dag dat hij vrij kwam, stierf hij, met de hond aan zijn voeten.  
 
Wat feestelijk aan dit verhaal is, ontgaat mij, maar sindsdien wordt op pelgrimsroutes het feest van San Rocha gevierd. Hij wordt ook vaak afgebeeld bij ziekenhuizen en in pelgrimskapellen. Een pelgrim met een hondje. Nu hadden de katholieken met dat hondje wat moeite, dus wordt hij ook vaak afgebeeld met een leuk, klein jongetje aan zijn hand. (Daar hebben anderen dan weer moeite mee, maar ja.) Dit vanwege de paralellen met het Tobias verhaal. Dat jongentje is St.Raphaël, ook zo' n trouwe helper. 

Zo vroeg in de morgen al mogen delen in de gemeenschap van deze monniken, bijzonder. Vanmorgen, nog vroeger, zijn we vertrokken uit een pelgrimsherberg waar we de nacht hebben doorgebracht. (Zonder wifi). Wij waren in het bezit van een privé kamer met douche, terwijl de andere pelgrims één van de 20 bedden in de slaapzaal hadden en samen 2 douches en 2 wc's moesten delen. We voelden ons wel een beetje bezwaard. De avond daarvoor schoven we met alle pelgrims aan twee lange tafels en werd het pelgrimsmenu geserveerd. Een bonte verzameling van mensen, Spaanse gezinnen, losse twintigers, opa met kleinzoon, stellen en Camino verslaafden. Deze jaarlijks Camino wandelaars vertellen meestal direct dat ze de Frances ook al gelopen hebben. Samen braken we brood (pan) en dronken wijn (vino). Een leuke en bijzondere gemeenschapservaring. 

De Camino leeft hier trouwens helemaal. Mensen die je tegenkomt groeten je met 'bon Camino'. Als je even zoekt naar een gele pijl, fluit een vrachtwagen chauffeur naar je en wijst de weg. Als we in een plaatsje aankomen waar we logeren en we kijken op de plattegrond, komt er direct iemand aanlopen en wijst ons in gebrekkig Engels gebruikmakend van handen en voeten, de weg. 

We maken deel uit van de Camino gemeenschap. En daarbij heb ik ook nog mijn eigen grote Raphaël. Hondstrouw volgt hij mij op de voet. Let erop dat ik voldoende drink, komt met zonnebrand aanzetten en vraagt 's avonds of hij mijn zere schouders of voeten nog even zal masseren. Hij help mij, ik hem en samen helpen we anderen op onze weg. Zo is iedereen (op deze Camino) elkaars Raphaël.  

Routefeiten 
Route: Deba- Markina Xemein, 20 km. Het is iets minder steil klimmen maar het is wel pittig
Hotel: Pelgrimshostel Casa Rural Intxaupse, privé kamer, geen wifi, wel pelgrimsmenu
Markering: goed
Weer: erg warm 35 graden.