Pwa, pwa, pwa, pwaaah

The Good, the Bad and the Ugly. (Muziek van E. Moriconne)

De mondharmonica deun speelt vandaag verschillende keren door mijn hoofd. Vooral als we na een flink aantal kilometers op een verlaten asfaltweg, een bar binnen stappen. De drie aanwezige stamgasten draaien hun hoofd om en brommen ‘peligrino's’. De vrouw achter de bar knikt. "Dos café con leche? Dos brocadillos pollo?" stamel ik. “Si, si” en even later zitten we aan goede koffie en een heerlijk broodje kip, voor nog geen vijf euro. 

De route vandaag wisselt mooie stukken waarbij we zelfs al stappend over stenen, beekjes moeten oversteken, af met hele lange stukken langs brede asfaltwegen. Als deze rustig zijn is dat geen probleem. De omgeving is vaak wel mooi en je schiet lekker op. Ze zijn alleen wat saai en vaak heet doordat er veel minder schaduw is. Nog veel erger is het als je langs drukke verkeerswegen over de vluchtstrook moet. Doodsangsten sta je uit. Omdat men bezig is met de aanleg van een nieuwe snelweg, hebben we te maken met omleidingen waardoor we niet ontkomen aan een paar van die hachelijke stukken. Zo lopen we zelfs een kilometer over een uitvoegstrook van de bewuste nieuwe snelweg! Een zes en halfje, deze route van weer ruim 25 kilometer. En wat vooral bijblijft zijn die stille dorpjes die wij passeren tussen twee en vijf uur als iedereen hier siësta houdt. De dorpjes zijn niet meer dan een paar huizen rondom de asfaltweg die er doorheen loopt. Vaak een bar/ hotel/ café kortom een alles in één ontmoetingscentrum en voor de rest nada, misschien ergens nog een verdwaalde kerk. En steeds hoor ik die mondharmonica, pwa, pwa pwa pwaaa.

Zo ook in het dorpje waarin we vandaag overnachten. We stappen, best moe, de saloon binnen. De stamgasten kijken op. De jongste bediende krijgt een knik als ik “reservation” mompel. De jongen spreekt geen woord Engels en besluit maar niks te zeggen. Zwijgend vult hij de papieren in, zwijgend overhandigt hij de sleutel, zwijgend wijst hij naar boven. Op de sleutel staat kamernummer 13! Boven gekomen stappen we een limegroene geschilderde kamer binnen met donkerbruin meubilair. Als we de roaddirt van ons afgespoeld hebben vallen we op het bed neer. Het smalle bed, heet tweepersoons, en heeft geen kuil. Het is een kuil! Het hotelletje valt duidelijk in de categorie ‘gelukkig maar voor één nacht’. Alleen beneden in de bar is wifi. En zoals in de film de cowboys spelen met kaarten en hun pistool, spelen wij met onze moderne spele-dingetjes. Ondertussen mompelen de stamgasten iets over ‘peligrino' s’. Wij wachten tot Claudia Cardinale binnenkomt en bestellen ondertussen wat te eten. En in mijn hoofd blijf ik het horen, pwa, pwa, pwa, pwaah!

Routefeiten:
Route: Cudillero naar Ballota, 25 km, afwisselend mooi, saai, redelijk veel asfalt. 
Markering:op zich ook bij de omleidingen redelijk goed aangegeven. Boekje erbij houden, maar dat klopt niet helemaal. 
Hotel: Casa Fernando, smal bed, douche, wifi alleen in bar. In dorpje is verder niks.