Kruisje

You can tell the sun in his jealous sky when we walked in fields of gold. When we walked in fields of gold, when we walked in fields of gold (o.a. Rod Steward)

Respect voor mensen met een (bijna)vierdaagse kruisje. Ik heb deze zomer zelf kunnen bewonderen hoe de mensen weer opgelapt, ingetaped, opgepept, gepleisterd en 'gestuft' (Urkers voor talkpoeder) werden om ze maar de laatste kilometers te laten halen. Soms bloedstollende en vellen-hangende taferelen. Wellicht hebben sommige lezers van de blog daar ook op gehoopt, maar we moeten u teleurstellen, onze voeten houden zich goed. Ook dankzij onze van de winter al aangeschafte en dus goed ingelopen wandelschoenen Lowa Renegade. 

Laus gaat zelfs steeds beter lopen, ikzelf ben genetisch gezien met een kwalitatief iets minder goed stel gewrichten en pezen uitgerust. Maar op wat kleine pijntjes rond de achillespezen en schouders na, mag ook ik niet klagen. Ook de stoma houdt zich goed. Buitensporig veel wandeltraining hebben we niet gedaan. Ik loop met verschillende vriendinnen ongeveer 4x per week een km of acht en 1 x per maand een tocht van 20 km met vriendin Hiltje. De laatste maanden ook met Laus. Maar echt hele lange afstanden hebben we niet getraind. Wel ben ik de laatste maanden wat kilo' s verloren, en daar ben ik blij om. Vooral als ik sommige zwaarlijviger vrouwen, buiten adem de berg op zie klimmen. 

We houden de bijna 35 km van vandaag, conditioneel gezien dan ook goed vol. Het is de laatste kustetappe maar doet zijn naam geen eer aan. Een paar mooie paadjes maar daar blijft het bij. Geen geruis van de zee maar geruis van verkeer en geruis van mais. Zeven kilometer lang lopen we over ‘een weggetje in het koren’ tussen de maïsvelden in. Je zou er een tunnelvisie van krijgen. En na vier kilometer is het meditatieve saturatiepunt ook wel bereikt en komt de tolerantiegrens in zicht. ‘Het weggetje in het koren’ is net zo langdradig als het boekje van W.G van der Hulst. Er komt geen eind aan. Maar dan toch is eindelijk de verkeersweg in zicht. En daarna mogen we ons verblijden in tien kilometer verkeersweg, om uiteindelijk op een kilometer lange brug uit te komen, om nog even een hoogtevrees confrontatie training te ondergaan. Huilend trotseer ik de brug om er aan de overkant achter te komen dat er ook een pondje ging. Maar om een uur of halfvijf hebben we dan toch het hotel gevonden. De hele dag zien we al Asturisch Jacobs kruisen ons de weg wijzen, maar in ons hotel wacht ons een echt ‘einde kustweg kruisje’; onze noodpaspoorten! Het voelt als een positief bindend pelgrimsadvies. We mogen doorgaan!  Na de rustdag morgen, waarin we afscheid nemen van de zee, gaan we dwars door de bergen naar Santiago. Nog een paar pittige etappes voor de boeg. We ‘klimmen naar kruishoogte’ (leuk boek van Tosca Niterink, over twee vrouwen die de zilverroute lopen naar Santiago).

Routefeiten;
Route: Navia naar Ribadeo. T'is dat de route er ook bij hoort, maar uitermate saai en de naam kustroute niet waardig.
Markering: goed tot splitsing na tol, in Figuera, weer pijlen gezien, in Ribadeo weer niet.
Hotel: EO, redelijk hotel, op verzoek twee aparte (helaas zachte) bedden, wifi redelijk in hoek van kamer.