Klotsen en kletsen

“Leef nu het kan, praat met Jan en alleman, pluk de dag….. “(Jan Smit) 

Even krijg ik het Spaans benauwd als ik voor de tweede keer een klotsende stomazak moet legen. Het slechte slapen, het warme weer, te weinig of te vet eten, eist zijn tol. Ik voel dat ik misselijk begin te worden en dat zijn geen goede tekens. Snel neem ik een Immodium. Gelukkig hebben we die nacht een goed hotel, met lekkere bedden en is het rustig. Want tot nog toe hebben we weinig slaap genoten. Het eerste hotel lag naast het spoor en de tuinman begon om zes uur ' s morgens het gras te maaien. Het tweede hotel was prima maar we hadden tot diep in de nacht live muziek. Datzelfde gold voor Deba. In Getaria, was de klokkenluider van de Notre Dame actief en luidde ieder kwartier. In Markina was het wel rustig. Maar hoewel er een pas gevormd stel heel jaloers was op onze privé kamer, lag het bed voor geen meter. Zacht en met een kuil in het midden. Vandaag ligt de aanvliegroute van airport Bilbao boven ons, maar gisternacht was het rustig. Er was wel flink feest in het centrum, maar daar was in het hotel niets van te horen. Dus maar vroeg naar bed. 

Vanmorgen lopen we eerst op met een Zwitserse. Ze is wat sacherijnig, ze loopt tot Bilbao en weet nog niet of ze volgend jaar doorloopt. Het valt tegen, ze heeft blaren. En in de teleurstelling in haar ogen lees ik dat ze te veel boeken over spirituele ervaringen en hartstochtelijke romances op de Camino heeft gelezen. Ook dat valt tegen.  
We versnellen de pas en lopen even later een jonge in Italië opgegroeide, maar nu in Frankrijk wonende Rus, tegen het lijf. Hij klets honderduit. Over twee weken moet hij zich weer melden bij de sociale dienst, heeft een bedrijfje gehad in Parijs, maar ‘to much tax en is now looking for work’. Op mijn vraag of het, gezien zijn talenkennis, misschien een idee is om op een tourist information punt te gaan werken, roept hij enthousiast uit dat het een prima idee is. Hij kletst maar door en door, we moeten ondertussen vier kilometer klimmen en ik zie Laus zich steeds meer ergeren aan het geouwehoer.  
Op de top rusten we gezamenlijk bij een waterpunt. Even later komt de sacherijnige Zwitserse ook boven. De Italiaanse jongeman en de Zwitserse jonge dame maken kennis, “where are you from?”  Gegarandeerd de eerste vraag die altijd gesteld wordt. Het gezicht van het meisje klaart op; mannelijke belangstelling van een leuk uitziende jongeman. "Wij kunnen Frans spreken" hoor ik haar zeggen en daarmee sluit ze ons handig buiten. De hint is duidelijk! We verlaten het keuvelende stel met een ‘Hasta Luego’!  

We lopen verder door het Oostenrijks aandoende landschap. Glooiende bergen en slingerende beekjes in een pallet van groene kleuren. Sinds twee dagen wanen we ons meer in de Alpen dan in Spanje. Ook de huizen hebben die typische Oostenrijkse bouwstijl.  

We lopen een andere Italiaan achterop, zijn voeten doen zeer zegt hij. Het is een vriendelijk man, die ons vertelt dat hij ook al twee keer de Camino Frances heeft gelopen. Als ik hem vraag naar het verschil zegt hij dat deze noord route veel zwaarder is vanwege het vele klimwerk, maar ook veel mooier qua landschap. Verder is het minder druk maar krijg je toch wel het pelgrimsgevoel tijdens de route. Een nadeel is, volgens hem, dat er veel minder voorzieningen zijn op deze route. Of dat klopt kan ik niet beamen maar feit is dat we gisteren twee cafés op 25km tegenkwamen en beide waren gesloten! Vandaag, op weer een bloedhete wandeldag, het eerste café na 15 km. We strijken neer op het terras, waar al meer pelgrims zitten en bieden onze nieuwe vriend wat te drinken aan.  

We nemen de tijd, omdat we besloten hebben beter te rusten en meer te eten als we aan het wandelen zijn, in verband met het protesterende maag-darm stelsel. Als we pas na een half uur opstappen zijn de Zwitserse jonkvrouw en de Italiaans Franse Rus nog in geen velden of wegen te zien..… 

Het wordt steeds warmer, en we kletsen weinig meer. Uiteindelijk bereiken we het hotel en constateren met opluchting; "geen klotsende stomazakken meer".  

Routefeiten: 
Route: Gernika - Lezama, 20 km , zes uur. Goed te doen, weer maakt het zwaar. 
Hotel: hotel Rural Matsa. Goed hotel, bad, douche, wifi, lekkere bedden. Niet al te veel last van de vliegtuigen, we krijgen fietsen om naar een restaurant te fietsen. 
Markering. In Gernika slecht en verwarrend. Een oudere man wist ons te overtuigen dat we de berg op moesten, en inderdaad daar begint weer de markering en die is verder goed. 
Bijzonderheden: Gernika is een mooi statige plaats met een mooi oud centrum.