Hoofd, schouders, knie en teen.

Muziek: Hoofd, schouder, knie en teen  Fenna van Zappelin https://youtu.be/4bwxuT2uf2E 

Als Tessa bij ons is doen we vaak, hoofd schouders, knie en teen. Bewegen, dansen en muziek vindt ze leuk. En we zijn dankbaar dat we vaak van haar mogen genieten. Als we nu door stadjes lopen zeggen we tegen elkaar; “kijk leuk voor Tessa of voor de aankomende kleine”. Laus gokt op een jongetje ik denk een meisje, maar dat maakt natuurlijk niets uit. Als het er eerst maar gezond en wel is.

Onze hoofden knallen bijna uit elkaar als we de route van vandaag boven op de rots van Radicofani afsluiten met een crostini, een salade en twee bier. Het was veel klimwerk en onbeschut lopen vandaag. Bovendien bijna acht kilometer op of in de buurt van een verkeersweg.  Niet altijd zonder gevaar. Gisteren nog werden we bijna van de sokken gereden door een aanscheurende golf. Het was dat hij nog net bij kon sturen op het laatste moment. Onze Italiaanse metgezel begon direct het één en ander te schreeuwen en te wijzen. Hij zei later dat hij dat beter niet kon vertalen. We begrepen de strekking volkomen, waren zelf ook behoorlijk geschrokken, we hoorden het woord Putta langs komen. Sowieso kan ik niet zo goed meer tegen verkeersgeluid, het past ook niet bij het één zijn met de natuur, wat je wandelend toch vaak wil zijn.  Een ander irritant geluid, maar wel natuurlijk is het geluid van zoemende bijen, muggen, vliegen enz. Er is hier geen Autan tegen opgewassen. We hebben flink wat jeukbulten. Ook het geluid van blaffende honden doet bij mij alarmbellen rinkelen. Iedere boerderij die we passeren heeft wel een aantal blaffende honden, maar vandaag hadden we er twee die onder het hek door konden. Luid, boos blaffend kwamen ze op ons af. Geen baas in de buurt. Ik vind dat doodeng. Waren het mijn stokken, de boze blik van Laus, of was het gewoon de erfgrens? Ze blijven echter plotseling staan en blaffen nog wat na. Oeff, 

Maar ondertussen blijven we wel de hele route een prachtige omgeving zien. De heuvels worden rotsachtiger, en boven op elke heuvel ligt wel een burcht of een ommuurd stadje. Ook zien we de eerste schaapskudden vandaag en zelfs een hunebed, lijkt wel Drenthe met heuvels;). Erg mooi allemaal. 

De lange rechte wegen maken dat je je hoofd goed leeg kan lopen, we voelen het zweet vanaf stap 1 al van ons hoofd druppen. En dan komt de zon nog maar net zacht oranje door de nevel heen, een uur later is het de bekende gouden ploert en stijgt het kwik weer tot ruim dertig +. 

De schouders wennen aan de rugtassen, maar protesteren wel. Dus om de twee uur laten we ze even bijkomen.  En het laatste gedeelte is elk bankje, al is het maar voor even, voor ons. 

De knieën zeuren als twee vervelende kinderen. De heuvels zijn stijl en in tegenstelling tot wandelen in de bergen, ga je niet zigzaggend naar boven. De ‘geplaveide’ grindweg is in principe ook geschikt voor gemotoriseerd verkeer, komen we af en toe ook tegen. De wegen gaan daarom rechtstandig omhoog en ook weer naar beneden. De hele tijd staan de knieën dus in dezelfde stand.  Heel belastend. Dus af en toe beginnen ze zelfs te schreeuwen. Dan langzamer aan, met geduld, stokje voor stokje, stapje voor stapje, motiveer ik ze om naar boven of naar benden te gaan. En per route zijn er minimaal tien van die heuvels. Laus heeft meer last van zijn heupen bij het klimmen. En komt dan met de handen in de zij naar boven gescharreld. Daarom is er slechts een max van 3,5 km per uur bereikbaar als we flink doorstappen. Toen vandaag de laatste vier kilometer ( wat niet klopte) al meer dan twee uur duurde, spraken we af dat we over een uur alles bij elkaar mochten schelden. Een kwartier voor het uur voorbij was, snoerde San Miquel in goudgele variant, ons de mond. Op het terras bij de kerk.

Alleen Laus heeft nog een blaar op zijn teen. Mijn blaren zijn weg. De voeten houden zich goed. Klaar voor de volgende etappe.

Iedere morgen doe ik met de oefeningen voor het hoofd, de armen en schouders, de knieën en tenen om de gewrichten soepel te maken en de dag bewust te beginnen. Vaak sta ik voor het raam of buiten het liefst met mijn gezicht naar de zon. Dus Tessa; eigenlijk doet de bes iedere morgen hoofd, schouders, knie en teen