Thee mit kaasies

Muziek: Breakfast on the balcony; Franz Gordon. https://youtu.be/8g-YzNzNnh4 

Vroeger sowieso maar er zijn nog steeds gezinnen op Urk die als ontbijt, thee met biscuits nemen. Eén biscuitje bij de koffie of de thee, wordt op Urk als belediging beschouwd, dus er ligt een pak ‘kaasies’ en dat mag op. De GGD heeft er +/-25 jaar geleden, een hele campagne aan gewijd op Urker basisscholen om ouders tot gezondere alternatieven te motiveren.
Nu hebben er in de eerste wereld oorlog Italiaanse officieren geïnterneerd gezeten op Urk en wellicht dat zij deze gewoonte hebben meegebracht. Want het Italiaanse ontbijt dat met trots wordt geserveerd bestaat uit allerlei soorten biscuit, cake en hoogstens een verpakt croissantje en wat crackers. Liefst geserveerd met koffie, maar voor ons buitenlanders is er ook thee. Het beleg is ook zoet, zoeter, zoetst. Soms zit er een wel yoghurt bij en dan mag je bij zijn als die natural is, meestal is het vruchtenyoghurt. Een koolhydraat arm dieet is hier niet te doen. 

Dus stip (doop) ik mijn soort van lange vinger, vanmorgen in de thee en denk aan vroeger. (Al was dat bij ons geen vaste gewoonte thuis). Het mannetje ( hij is echt nog een kop kleiner dan ik) dat ons bedient is een kruising  tussen  Alberto en Octaaf uit Samsom en Gert. Hij bezit een groot pand in Radicofani. Het eerste ‘nieuwbouw’ pand na het prachtige authentieke centrum boven op de rots. We zijn nu in veel van dit soort ommuurde stadjes geweest, vele erg toeristisch. Maar deze is het mooiste en toch het meest rustig. Onze Alberge is er één van degelijke kwaliteit. Ouderwetse maar ruime kamers, balkon met prachtig uitzicht over de vallei, goed bed, goede badkamer.

Als we aankomen, komt de gastheer ook net aan. Met drukke gebaren opent hij de deur en zet zich achter een mega groot bureau. Hij komt er nauwelijks boven uit. Achter hem een geborduurd bord met twaalf nummers. Bij ieder nummer een spijker en aan de spijkers sleutels! Gewoon ouderwets, één voor de kamer, één voor de buitendeur. Op de kamerdeur een geborduurd schilderij met het nummer. De COVID papieren liggen al uitgespreid op het grote bureau, de wificode wordt op een briefje genoteerd. Net zoals onze gewenste ontbijttijd netjes in het grote boek wordt geschreven. Alles in het rap Italiaans, maar aan alles merk je toch dat hij je graag wil begrijpen en ten dienste wil zijn. De volgende morgen is hij al net zo gedienstig bij het ontbijt. Hij is trots op zijn eigen gebakken koek in vele soorten. En bij een compliment glundert hij van oor tot oor. Het ontbijt is in het voormalige restaurant. Finito, zegt hij. Deze zeer ergonomisch en efficiënt ingerichte ruimte met grote borduur werken aan de wand, ademt de sfeer van vergane glorie. In onze ogen, maar wat zal hij zien? Alle trouwpartijen, feesten, diners die hier ooit hebben plaatsgehad? De taalbarrière voorkomt een verdere verdieping. Maar aan alles kun je merken dat gastheerschap zijn talent is. En dat hij er nog steeds lol in heeft. Ik kan altijd heel erg genieten van mensen die vanuit passie en talent werken. Die hebben plezier in hun werk, die stralen wat uit.

Negen uur later staat de volgende gastheer ons op te wachten. De deur van zijn oprijlaan gaat krakend open als we aanbellen. Het was een lange maar vlakkere route vandaag, en het laatste stukje krijgen we warempel drie kilometer een avontuurlijk paadje door het bos. Het eerste in twaalf wandeldagen. Van dat stukje maken we meer foto’s dan van de 24km ervoor.  We lopen door de olijfboomgaard naar het grote huis. Een bijgebouw is verbouwd tot vier kamers. Trots laat de gastheer ons de kamer zien, weer een balkenplafon. Omdat het afgelegen aan de route staat wordt warm eten vandaag niks. Het wordt een picknick met, bij de bar gekochte sandwiches, blikjes cola, chips en chocola. Maar de gastheer beloofde ons morgenochtend wel een echt Italiaans ontbijt in de boomgaard. Dat wordt weer thee mit kaasies dus.