Hinkelekinkelekoria

It’s seafood. You’l be eating, this. (Eden)

Ze eten ze hier! Hinkelekinkelekorias. Alle wulken, hoorntjes, zeeslakken of wat er maar op lijkt heetten vroeger zo. Als kind zocht ik ze op strand of op het pas aangelegde schelpenpaadje op de schelpenhoek. Schatten, waren het, die zorgvuldig bewaard moesten worden. Hier zoeken kinderen en hun ouders ze ook, maar dan levend, tussen de rotsen. Ik vermoed dat het alikruiken zijn. Niet om ze te bewaren maar om ze op te eten!

Ik geef direct toe dat ik een behoorlijk lacune heb als het gaat om het eten van zeefruit. Opgegroeid in een vissersplaats ging mijn culinaire kennis van zee-producten niet veel verder dan gebakken tongetjes, gestoofde scholletjes, zoute haring, gedroogde schar en gerookte paling. De rest was voor ‘vreemden’ of rijkelui. Dus toen wij van de week werden geconfronteerd met een bord paella met mosselen, kokkels, gamba's maar ook kreeft en krab scharen, moesten we wel even slikken. Vooral toen er ook nog nonchalant een notenkraker en een uitgerekte nagelvijl op de tafel gegooid werden.  We namen de situatie in ogenschouw en schatten onze kansen in. Kijk garnalen en kleine kreeft, dat gaat nog wel. Iedereen die op Urk 40+ is heeft vroeger ‘garren gepeld voor de kark’. Kokkel en mossel gaan open staan als ze gekookt zijn, dus dat pulk je er ook nog wel uit. Maar dan... Stoer neem ik de werktuigen ter hand. Met een flinke kneep in de notenkraker, verpulver ik schaal van de krabschaar in duizend stukjes die overal terecht komen en vooral tussen de rijst. De schaar zelf beland op Laus zijn bord. Nog net niet op zijn schoot, anders zou de vergelijking met ‘naked gun van Leslie Nielsen’, wel erg treffend zijn geweest. Hoofdschuddend om zoveel culinair onvermogen ruimt de ober even later de rotzooi op. Mij met het gevoel achterlatend dat ik toch veel lekkers heb gemist.

Daarom kijk ik vanmiddag mijn ogen uit. We zijn de koninklijke kustweg, Caminoreal, verder gevolgd en lopen weer veel langs kust en strand. En dus ook langs strandtenten. Als we ons daar om een uur of halftwee settelen kan ik in de weerspiegeling van het raam, perfect volgen hoe een gedesigneerd stel, krab en alikruiken als lunch verorberen. Met geroutineerd gemak hanteert mevrouw de notenkraker. Eerst knijpt ze voorzichtig poot voor poot kapot waarna ze het vlees oppeuzelt. Desnoods haalt ze het laatste beetje met de ‘nagelvijl’ eruit. Tenslotte knijpt ze in het lijf van de krab, die spontaan in tweeën openklapt en ook die lepelt ze leeg, zichtbaar genietend. Ondertussen zich met een lange straal een glas cider inschenkend, want dat drinken ze hier. Een soort appelbier. Daarna wordt het verfijndere gereedschap ter hand genomen. Ik zag het eerst niet eens, maar op tafel staat ook een ‘speldenkussen’. Met in de ene hand de speld en in de andere een alikruik? Hinkelekinkelekoria dus, probeert ze een zwart draadjes uit de schelp te vissen. Het gaat haar bijzonder goed af want in no time, zijn alle schelpen leeg.  U begrijpt, ik heb er gebiologeerd en met verbazing naar zitten kijken. Een gratis culinaire les, zeevruchten eten.

We vervolgen onze weg en wandelen in een heerlijk zonnetje met een graad of 22, naar ons pensionnetje. Misschien vanavond toch maar weer eens paella bestellen. Wellicht dat ik het geleerde van vandaag in praktijk kan brengen. Maar hinkelekinkelekoria' s eten? 

Routefeiten:
Route: Ribadesella naar Colunga 20 km, mooie leuke kustroute.
Hotel: Entrevines, leuk pension, breed bed, 2 matrassen, douche, wifi in de hal. Markering: goed