Good Surf

Surfers leven niet met tijd maar met het tij, hun leven is gericht op het ‘catchen van een goede surf (golf)’. Natuurlijk missen ze heel veel goede golven maar ze zijn gelukkig als ze per dag op een paar goede golven kunnen surfen.  En in deze omgeving met de vele surfstranden voel je die vibe.

Daar moet ik aan denken als ik vanmorgen door het desolate landschap loop van verlaten tinmijnen, de ruïnes van de engelse equivalent van de Atlantic wall en de restanten van een grote chemische wapen industrie. De graspaden zijn veranderd in lastig begaanbare grindpaden grijze rotsen bepalen het landschap met hier en daar wat geel en paars bloeiende heide, die zou je het idee kunnen geven dat de zomer op zijn retour is. De bewolking breekt slechts af en toe open en zelfs de zee houdt zijn adem in en is ijzig kalm. We gingen al op weg met het opbeurende commentaar van onze host; Johnson, Trump and Macron, where is the world going to?” Hoewel gematigd rechts, ziet ook hij de gevaren van populisme. Hebben we dan niks geleerd van de geschiedenis? Ook ik hou soms mijn hart vast. En gedachten over de ‘toestand in de wereld’ begeleiden mij op de route. Tot St. Agnes houden we dit landschap en dit weer en het effect op de mood. Dreigend en desolaat. 

Hoewel de schoorstenen van de verlaten tinmijnen ook het vervolg van de route sieren, wordt het landschap vriendelijker. Paars met gele heide zo ver het oog reikt, uitlopend in een blauwe stille oceaan. De stilte is oorverdovend. Alleen doorbroken door de eigen voetstappen en af en toe een groet van iemand die we tegen komen. Slechts nu en dan horen we meeuwen schreeuwen of een vogel fluiten. Maar verder is het stil.

En zo rijgen de kilometers zich aan elkaar en ook de hellingen en de dalen. Het is continu stijgen en dalen. Honderden ongelijke treden van aangelegde trappen trotseren we. Een zware 25 kilometer vooral als ‘s middags de zon er helemaal doorheen komt. Maar in de stilte zetten we door en ondanks of juist dankzij de inspanning genieten we.

Uiteindelijk bereiken we Portreath en sluiten we onze eerste van de drie vierdaagsen af met een welverdiende pint in de plaatselijke pub. Proost, vorig jaar hadden we niet durven dromen dat we dit ooit weer samen konden doen vanwege een protesterende knie. Nu lichter en kwieker zitten de eerste ruim 50 miles er alweer op. 

Al proostend besluiten we dat ondanks de sombere wereld weersvooruitzichten, we deze dag toch maar weer een good surf te pakken hadden. En dus zijn we vandaag weer gelukkig!