Gast aan tafel

Ooh, it takes every kind of people. To make what life's about, yeah. Every kind of people. To make the world go 'round’ (Robert Palmer)

Hartelijk worden we uitgenodigd voor de avondmaaltijd in de pelgrimsherberg waar we een stempel gingen halen voor ons paspoort. Natuurlijk nemen we de uitnodiging aan en zitten we om acht uur met 24 andere pelgrims aan de pasta met salade voor 5 euro. Het is een gezellig samenzijn en het is altijd leuk om ervaringen uit te wisselen. We verbazen ons over de verschillende 'soorten' pelgrims.

Aan het hoofd van de tafel zit de 'spirituele queen' van het gezelschap. Ze is vooral aanwezig en heeft overal een 'wijs' antwoord op over 'de weg' of 'de waarheid'.  Ze vertegenwoordigt een groep die spirituele ervaringen moeten opdoen. Ik krijg echter sterk de indruk dat de hoeveelheid spiritualiteit die men wil ervaren, behoorlijk afhankelijk lijkt te zijn van de mentale toestand van de betreffende pelgrim.

Na Santander is de samenstelling van de pelgrim groep veranderd. De Spaanse studenten zijn we kwijt. Deze studenten liepen vaak omdat ze moeten kiezen. Ze hebben een algemene bacheloropleiding afgerond en staan nu voor een belangrijke keuze. Er is veel werkloosheid onder hoger opgeleiden in Spanje en veel van deze studenten spelen met de gedachte om naar Brazilië of Europa te vertrekken. Of toch maar financiering te zoeken voor de veel duurder geworden post hbo of masteropleidingen. Duitse studenten hebben nog tot 1 oktober, en die bevolken nu vooral de herbergen. Deze “sportliche leute” in Adidas shirts, zijn van een ander slag. Bij hen staat vooral de prestatie centraal. Ze moeten presteren. En de Nort route is moeilijker, dus de prestatie groter. Met gemak leggen ze 1200 km in zes weken af.

Oudere mannen lopen alleen. Die maken graag een praatje. Ze moeten of willen graag iets afsluiten. Hun werkzame leven, hun relatie of een moeilijke periode.

Dan hebben we nog de stellen. Stellen bestaan uit 2 vrouwen, of een man en een vrouw. De oudere stellen 50+ moeten samen, het lijkt wel of de oudere stellen hun relatie aan het testen zijn! Ze hebben het zo druk met ergeren aan elkaar dat ze niet aan een praatje toekomen. De jongere stellen daarentegen, zoals het jonge Nederlandse stel, zijn leuke gesprekspartners. Ze hebben hun flat voor drie maanden verhuurd, dus ze moeten tot eind oktober wegblijven. Ze zijn pasgetrouwd en doen dit als een soort huwelijksreis. Ze vinden het grappig, of misschien hoopvol, dat wij dit jaar 25 jaar getrouwd waren. En hetzelfde doen.

Het valt me op dat veel pelgrims zoveel moeten en ik vraag me af wat wij eigenlijk moeten. Beleven? Dat gaat eigenlijk vanzelf. Door te lopen kom je telkens in nieuwe natuur, nieuwe dorpen en ontmoet je steeds nieuwe mensen.

Misschien vinden we dat laatste nog wel het lastigste. We zijn beide wel van de bestendige relaties en vinden het lastig om met de vluchtigheid van de contacten om te gaan. Graag willen we weten hoe het met die zal gaan, of met die. Het "Hasta Luego" voelt soms rauw aan, als je beseft dat je elkaar daarna waarschijnlijk nooit meer ziet. Zo gaat het jonge Nederlandse stel morgen een andere route volgen en zullen ze later dan ons in Santiago arriveren waarschijnlijk, en zien we hen waarschijnlijk niet meer terug.

Maar al lopend vandaag, door de bergachtige omgeving, in de motregen, bedacht ik dat het woord GAST ook iets tijdelijks in zich draagt. Een gast is geen blijvertje, het is iemand die snel weer gaat. Op deze pelgrimsreis zijn wij voortdurend gast. Gast in Gods mooie natuur, gast in de verblijven waar we zijn en gast tussen de andere gasten die onderweg zijn. De kortstondigheid van de contacten is inherent aan het gast zijn. 

Een gast was er gister niet en is morgen weer weg. Een gast leeft dus eigenlijk continu in het nu. Hoe spiritueel!

Routefeiten
Route: San Vincente - Bustio 15 km, kort pittig wandeldagje.
Hotel: El Rincon Bustio, netjes, schoon, douche, smal bed, waardeloos wifi en geen ontbijt
Markering: een local wees ons op het feit dat we bij Pesues, de N634 moesten blijven volgen. Het pad dat de gele pijlen wijzen is gevaarlijk en onbegaanbaar. In Unquera, kwamen we vanzelf de gele pijlen weer tegen.