The day the music died..

Prachtige pianoklanken vullen de Abay van Conques, even moet ik zoeken waar ze vandaan komen maar wat later zie ik tot mijn verassing een man met een witte habijt achter een piano zitten. Het verbaast mij vooral omdat hij hedendaagse muziek in een klassiek jasje speelt. Luchtig en mooi tegelijkertijd. Een man van naar schatting ruim veertig, grijs aan de slapen, vriendelijk gezicht en guitige ogen. Even later loopt hij door de kerk, een ieder te begroeten en met name de pelgrims uit te nodigen voor de avondmis. Ondertussen heeft een trio zich opgesteld en zij zingen a capella enkele klassieke stukken. Prachtig, zuiver, ontroerend. De toch al hele mooie basiliek krijgt hierdoor nog meer glans. 
De basiliek zelf heeft iets byzantijns over zich, vooral door de ronde koepel. In de koepel rondom ramen hetgeen een prachtig lichteffect geeft. Bouwkundig prachtig, vooral voor de elfde eeuw. Verder ruw met veel beige steenblokken, licht marmeren vloer, weinig beelden, heel eenvoudig altaar, een simpel ijzeren kruis hangt achter onder de lichtkoepel en aan weerszijden daarvan hangen vier eenvoudige wierookbranders
Buiten een kapel waarin om de drie uur wordt gebeden en gezongen en daaromheen de kloostergangen en kloostertuin. Dit alles ligt in een middeleeuws stadje, ontzettend goed geconserveerd. Met uit leistenen opgebouwde huizen, straten en daken. Terecht weer een 'plus beau village'. Aan weerszijden van het stadje twee grote parkeerterreinen zodat je het alleen lopend kunt bekijken ( idee!). Zo maakt het geheel een hele serene indruk ondanks dat het druk is.
Natuurlijk bestudeer ik het bijzondere voorportaal van de Abay met veel interesse. Hoe zelfdenkend was de monnik in Espalion? Nou behoorlijk. Hij heeft weliswaar in de geest van, een geheel eigen interpretatie gegeven van dit kunstwerk. De hemel en hel zijn inderdaad omgewisseld maar het tafereel erboven is ook totaal anders. Was het in Espalion de uitstorting van de Geest, hier is het, het laatste oordeel. Een vrijdenker dus die monnik. Ik mag hem wel.
Als we na het wandelen, verder rijden naar onze volgende chambre d'hote rijden we ongeveer twee uur door de Georges du Lot. De meanderende rivier omringt door hoge bergen, die door het water diep zijn uitgesneden. Het vraagt om wat stuurmanskunst zo'n achtbaan aan bochten. 
We zetten een verassing cd op. Zo één zonder iets van aanwijzing wat erop staat. Het blijkt een cd van onze zoon te zijn, waarschijnlijk gemaakt voor onderweg van en naar een basketbal wedstrijd. Nu rijden we niet alleen in een achtbaan we krijgen ook een muzikale achtbaan te verwerken. Kunnen we de eeuwige klassiekers als " I would walk 500 miles' , status quo met "whatever you want" en " midnight special" nog wel waarderen, en zingen we ook nog wel mee met Hazes en Jantje Smit, bij het bosje swiebelen beginnen we wel iets te fronsen. Maar ach, t' is Normaal he. Maar Ramona op een Scooter gaat me toch echt te ver, we spoelen door. Dan horen we plotseling klassieke klanken uit de cd speler. Wat nou? Maar het blijkt slechts een intro te zijn op een 'pan soep die is aangebrand'. Een diverse muzieksmaak zullen we maar zeggen. Zal gerust gezellig zijn op die basketbal ritjes. Wij vervolgen onze weg maar met één van onze eigen cd's.
Hoe het ook zij. Muziek doet wat met je. Geeft uiting aan of roept emoties op. Muziek beroert in ieder geval en ontroert op bepaalde momenten. Je moet niet aan denken een wereld zonder muziek.