Bagage

Oh I'm carrying a heavy load. Can't go no further down this long road. It's a heavy load... (Heavy load, oude gospel, auteur onbekend) 

Omdat wij in hotels logeren en niet in pelgrimsherbergen, waren wij bang dat we niet zo snel het pelgrimsgevoel zouden hebben. Nou dat valt mee! We zijn vandaag op de route, met overigens  een paar flinke kuitenbijters erin, wel 25 mede pelgrims tegen gekomen. Ze waren van alle leeftijden (veel twintigers), allerlei pluimage en velerlei kleuren. In verband met de te verzamelen stempels in ons pelgrimspaspoort, rusten we wel in de herbergen langs de route, daar ontmoeten we medepelgrims, horen we de verhalen en proeven we de sfeer. 

We ontmoetten Corina bijvoorbeeld, ze is een Zwitserse pelgrim. Ze loopt alleen, deze kleuterjuf. Ze heeft haar flat opgezegd, haar baan opgegeven en wandelt nu. Daarna gaat ze in Canada een cursus volgen en zo kan ze bij terugkeer in Zwitserland docent Engels worden. Wij verbazen ons over de grote hoeveelheid bagage die ze mee heeft. Een mega rugzak op haar rug, waar een handdoek aan wappert. Een dagrugtas hangt voor haar buik. Daar weer aan vast bungelt een tent. We zeggen dat we respect voor haar hebben. Wij hebben in Irun 40 minuten zo moeten lopen en dat was, wat ons betreft, lang genoeg. 
Nu dragen wij alleen een dagrugzak. Daar zit overigens nog genoeg in: Een reserve stel kleren, sandalen voor als de schoenen kapot zijn, reserve stoma materiaal, bikini, zwembroek badhanddoek, het rode EHBO tasje, regencapes, petten, belangrijke papieren, portemonnee, iPad, telefoon en nog een heel aantal kleine spullen voor ‘je zal er maar om verlegen zitten’ en ‘stel je voor dat’. O, ja en dan nog drie liter water, twee appels en twee yoghurtjes.  

Eigenlijk heb je op een pelgrimstocht niet meer nodig. En veel pelgrims hebben dan ook niet veel meer mee. Nog een slaapzak en wat extra onderbroeken en sokken. Ze dragen een iets grotere rugzak dan wij en doen het daarmee. Hoe minder bagage, hoe makkelijker je wandelt.  
Maar Corina niet, die zeult als een pakezel door de bergen.  
Wij hebben ook meer bagage dan de gemiddelde pelgrim maar onze grote rugzakken worden netjes iedere dag naar het volgende hotel gebracht. Die hoeven wijzelf niet mee te torsen tijdens het wandelen. Behalve de zeven kilo stomamateriaal zijn deze grote rugzakken, volgepakt met ‘ijdelheid en angst’. IJdelheid, want ja, als ik dan toch bagage mee kan nemen, wil ik ook een jurkje mee voor als ik uit eten ga. En elke dag dezelfde korte broek? Nee, ook wat afwisseling. Een extra lange broek, T-shirts en nog wat extra onderbroeken, bh's en sokken kan toch ook geen kwaad.. Ook de toilettas is gevuld met extra luxe spullen. Een waslijn met knijpers, ook handig. En natuurlijk een waterkokertje met koffie voor een lekker ‘bekkien’ bij aankomst.  Vergeet ook niet de oplaadapparatuur voor alle elektrische rompslomp die je tegenwoordig meesleept. 

Veel bagage is gebaseerd op angst. Stel dat dit gebeurt, stel dat...... Zo slepen we een lading crèmes, zalfjes, tubes en medicijnen mee, "voor het geval dat".   
En wat dacht je van de geestelijke bagage; de zorgen over de thuisblijvers, de maatschappij, de kerk, schuldgevoelens en meer van dat soort zaken. Misschien hebben wij overdag veel minder fysieke bagage dan Corina en andere pelgrims, maar mentaal weet ik het nog niet. Ook het continu in contact zijn met het thuisfront, het is geweldig maar maakt het loskomen wel veel moeilijker. 

Hoe zouden ze dat vroeger gedaan hebben? De oude pelgrims hadden een hoed, een staf, een jas, een drinkfles en een buidel met wat geld. (en een extra onderbroek gok ik). Ze geloofden dat "de weg" in alles zou voorzien wat ze nodig hadden. Hebben wij minder Godsvertrouwen en dus meer angst? 

Met een "hasta luego" (tot later) nemen we bij de herberg afscheid van Corina. Een mooie pelgrimsgroet die lastige afscheidsrituelen voorkomt. Misschien lukt het haar om wat fysieke bagage te verminderen en lukt het ons om wat mentale bagage los te laten. Komen we elkaar wellicht later "verlicht" weer tegen. 

Verder lopend komt een Taizé lied bij mij boven. “Nada te turbe, nada te espante. Quine dios nada te falte”. Laat niets je verontrusten, laat niets je beangstigen, wie God heeft, ontbreekt niets. 

Routefeiten 
Route: Ongeveer 28 km San Sebastian naar Getaria. Mooie route goed te doen, paar klimmen. 
Markering: bijzonder goed 
Hotel: Saiaz in Getaria, mooi kasteelachtig, prima hotel, lastig te vinden. 
Bijzonderheden: de klok slaat elk kwartier.