Zou het dan toch?

We zijn "kinderen van de zee”.  Geboren en getogen in een vissersdorp trekt een wandelroute langs de zee, 'Camino del Norte',  ons meer dan een druk belopen Camino Frances. Gewend aan het zakken van de zon in de zee onder het terugkerend schijnsel van de vuurtoren, gaan we op weg. Langs vele havens en vuurtorens naar Finisterre. Daar waar sinds eeuwen en eeuwen een vuurbaken brand aan het einde van de toenmalig bekende westerse wereld.  

Ongeveer twaalf jaar terug gaf ik een interview aan een plaatselijk nieuwsblad. Ze vroegen naar een grote wens. “Ik wil ooit nog een keer de Camino lopen” was mijn wens.  
Sindsdien heb ik tien jaar last gehad van de ziekte Collitis Ulcerosa, heb daarom verschillende keren in het ziekenhuis gelegen en heb uiteindelijk in 2009 een stoma gekregen. Nog geen jaar later werd ik geconfronteerd met een ernstige buikontsteking met als gevolg darmspoeling en de verwijdering van baarmoeder en eierstokken.  
Iedere keer als ik weer moest revalideren vroeg ik de begeleidend arts of psycholoog "zal ik ooit de Camino nog lopen?"  "Nou, niet direct, maar mogelijk op den duur....". was dan het antwoord. Elke keer opnieuw klampte ik mij vast aan dat sprankje hoop. Vast van plan om weer beter te worden, mijn conditie weer op te bouwen met als uiteindelijk doel ooit de Camino te lopen. 

10 Augustus 2012 zijn we dan eindelijk vertrokken naar Irun. Een treinreis van ruim twaalf uur. Samen met Topoaktief hebben we een mooie route gepland, die ons in vijftig dagen via de Camino del Norte naar Santiago de Compostella zal brengen en vandaar naar Finisterre.  

Wat hopen we te vinden? Dat is zo wie zo per persoon verschillend. Voor mij staat vooral de 'beleving' centraal. Beide willen we ervaren wat het met ons doet als het leven alleen bestaat uit lopen, eten, slapen en genieten. En wat het met ons samen doet als het niet zo makkelijk zal gaan, want die momenten zullen ook komen. Maar deze tocht staat vooral in het teken van vieren. We vieren het leven, het feit dat we beide (weer) goed gezond zijn, dat we dit jaar 25  jaar samen mogen zijn. Kortom we vieren het feit dat we er mogen zijn! 

De kinderen zijn we erg dankbaar dat ze ons wilden laten gaan en ons steunen bij de verwezenlijking van onze wens!