+Zeven Heuvelen

Muziek: ‘t giet zoas ut giet: Skik https://youtu.be/f81tx32WfxQ 

Rome is gebouwd op zeven heuvelen, maar de weg er naar toe bestaat ook uit de nodige heuvels. We krijgen er vandaag meer dan zeven voor de kiezen. Ik moest onwillekeurig aan mijn dierbare vriendin denken die meermalen de Nijmeegse heeft gelopen. Eén van de keren, in een erg warme editie, kwam ze totaal uitgeput over de finish, maar ze haalde het. Zij is onze praktische, altijd voor iedereen klaarstaande kransvriendin en sowieso het Toppunt van doorzettingsvermogen.  En onze mental coach, iedere dag een berichtje en ik denk dat ze als één van de eersten de blog leest. Eigenlijk lopen we de hele tijd al een beetje samen.

Onze eerste heuvel was vandaag een vervelende. Onze host gaf ons een aanwijzing wat tot misverstand leidde. Dus drie kilometer neer langs de verkeersweg en er weer op, plus de nodige tijd kwijt met checken van maps en de app.  6-0 achter en bijna twee uur later dan gepland, zijn we bij het startpunt van de route. De woorden die toen vielen zijn nog voor vertaling nog voor herhaling vatbaar. De tweede heuvel leidt ons via een rustig landweggetje, door een mooi gebied, dat lijkt op de Eiffel, naar Formello. De rust keert weer. Even kijken we of we iets van een bushalte zien, maar voor we het weten zijn we het plaatsje al weer uit. En dan volgt de derde heuvel. We zijn laat, we hebben nog heel wat km voor de boeg en het gaat niet zo snel. Het is een mooi paadje door een bos. Toch probeer ik zo snel als kan te.., ik wou schrijven lopen, maar zo kun je het niet noemen, zeg maar “voort te bewegen”.  Niet alleen om haast te maken maar op een gegeven moment beweeg ik zelfs,  alsof de duivel me op de hielen zit. En die zit er ook. We horen onweer. Eigenlijk is het heerlijk wandel weer de laatste dagen. 25 graden, beetje bewolkt, af en toe klein buitje.  Maar onweer in een bos, daar zit ik niet op te wachten. Plots, zie ik hem, de duivel voor me! In de vorm van een groene slang van 60cm die voor mij het pad kruist. Tijd om te schrikken is er niet. Door ‘bewegen’. 

Tegen de tijd dat we het bos uit zijn en de vierde heuvel ons door weilanden leidt, is het onweer gelukkig weggetrokken. Onder aan de heuvel zien we plotseling een heel ‘oud’ ogend dorpje liggen. Alleen zijn alle achterkanten van board. Het blijkt een beroemde filmlocatie. De vijfde heuvel lijdt ons via een verkeersweg over de vierbaansweg en als de afdaling begint, begint ook weer een grindweg door het bos. Dat wordt bij de zesde heuvel, zwart omgeploegd akkerland. De zevende heuvel biedt ons een alternatief over een mountainbike pad. Afwisselend klimmen en dalen we over leuke paadjes. Het is één van de mooiste stukken pad tot nog toe. Alsof je door de Eiffel loopt, met waterloopjes, zelfs een necropolis met oude graven, en een echte waterval. Het is zelfs genieten, nu de zon er weer door is. Totdat ik bij een steil stuk, mijn evenwicht even moet zoeken en weer voel dat de kuit een knauw krijgt. In the middle of nowhere. Dus door. Voortbewegen wordt voortslepen. En nog zijn we er niet. Heuvel acht en negen volgen als blijkt dat de B&B een flink eind van de route afligt en ik, niet meer zo scherp, precies de verkeerde kant oploop in La Storta. Ook de woorden op die laatste heuvels zijn niet voor herhaling vatbaar. De B&B is erg netjes en de gastvrouw belt lief de pizzeria voor ons zodat we er niet meer uit hoeven.  En als we dan gedoucht en uitgeteld op bed liggen, ach dan doen die 7+ heuvels en de 33km er ook niet meer toe. Nog één etappe te gaan. Morgen hopelijk de St. Pieter! Zal eerst wel weer zeven heuvelen worden.