Tweede hand

De route beschrijving is vandaag uit de tweede hand. Laus liep alleen vandaag. Eerst heuvel op, toen een mountainbike route dwars door een mystiek mistig bos, dat het vocht van die nacht, toen het vreselijk onweerde en regende, ademt. Daarna volgden de Nutella plantages vol hazelnoot bomen. In het plaatsje Capranica is de lunch en daar wordt de eenzame pelgrim op het verkeerde been gezet door de diverse route aanwijzingen. Als de oplettende wandelaar in de gaten krijgt dat de weg hem toch wel erg bekend voorkomt maakt hij rechtsomkeer. Op het juiste pad aangekomen volgt hij de route enkele kilometers langs een bospad vol stroompjes water, bosanemonen, keien en omgevallen bomen om dan uiteindelijk na 26 kilometer, hoog op de rots Sutri te zien liggen.  Daar staat hoog op de muur vrouwlief te wachten, ware het niet dat manlief via een andere poort binnenkomt. De telefoon brengt redding en verenigt het echtpaar. 

Om met de bus naar Sutri te geraken is ook nog een hele onderneming. Op zoek naar buskaartjes begin ik in een bar en vul daar tevens mijn ontbijt 'thee mit kaasies' aan met een Americano en een croissant integrale.  Mijn vraag naar buskaartjes wordt niet begrepen. Luidkeels wordt echter aan de tien koffiedrinkende mannen  gevraagd wie er Engels kan. Een boel gelach en verontschuldigende blikken. De enige vrouwelijke gast, legt mij uit waar de bushalte is. Die had ik zelf ook al gezien. Biggilitaire??? Oh Tickets. Ze loopt met me naar buiten en wijst een klein winkeltje met kantoorbenodigdheden. Daar schuifelt de (echt) manke winkelbediende naar de toonbank en haalt daaronder een kindertoilettas vandaan. De rits gaat open en een kartonnen kaartje wordt tevoorschijn getoverd. Ik kan de bus opstappen. Daarnaast staat een Chinees winkeltje dat alles verkoopt wat je kan bedenken en wat Alie express aanbiedt. Je vindt ze tegenwoordig in elk stadje in de wat verlopen straatjes. Wat me in de officiële Farmacie niet lukt, lukt hier wel. Tenminste, ze hebben iets wat op sporttape lijkt. 95 cent. Eenmaal in de bus ben ik op een gegeven moment, Sutri voorbij. Niet op de knop duwen is doorrijden. De volgende stopplaats is 8 km verder. Daar word ik lief geholpen om op de goede bus terug te stappen. Ik settle me op de vesting muur. Met uitzicht op de via Francegina, en lees een half boek. Gelukkig blijft het droog, ondanks de soms onheilspellende luchten. Er verschijnt niets aan de horizon. En dan gaat de telefoon. 

We vinden elkaar en ons huis voor deze nacht. De huizen zijn authentiek, de meubels een mix van goedzooi en IKEA. En ze hebben allemaal gemeen dat ze aan de zeer drukke en dus luidruchtige via Casia naar Rome liggen. We wennen er al aan. 

De rustdag heeft mijn kuit goed gedaan. Er zit waarschijnlijk een scheurtje in de binnenste kuitspier de Soleus. Waardoor ik mijn voet niet goed af kan wikkelen. De buitenste kuitspieren doen het nog wel.  Morgen  probeer ik de kuit te tapen en ga ik het weer proberen. Zo vlak voor de finish, wil ik de laatste etappes graag zelf ervaren.  Laus doet aan de hand van zijn foto's leuk verslag, maar toch, het is maar uit de tweede hand.