Gezegende Zondag

Muziek: ubi caritas, Taizé https://youtu.be/TQzQEsRbDU4 

Gezegende zondag wenst mevrouw ons als ze ons uitzwaait. Mevrouw en haar zus runnen het hotel/ restaurant met uitzicht over het Bolsena meer. Een hotel met allure. Misschien hebben ze het hotel geërfd. Ik vraag me af, gezien de bouw, of het altijd een hotel is geweest. Het zou zomaar oorspronkelijk een sanatorium kunnen zijn geweest. Grote ramen op het zuiden, een atrium, en een paar operatiekamer deuren voor de enorme keuken. Het geheel is waarschijnlijk in de jaren '70 de laatste keer gerenoveerd getuige de kunststof schuifpuien. Het uitzicht is werkelijk prachtig. Maar ondertussen overwoekert de wingerd het gebouw en groeit zelfs naar binnen. Ook zijn de witte gordijnen al jaren niet gewassen. De allerbovenste 3e verdieping is verbouwd tot hotelkamers,. De kamers dragen namen van oude filmsterren. Het sanitair is aangepast maar overal waar men tegels tekort kwam heeft men mozaïek van oude gebroken tegels aangelegd. Een workshop van één van de bevriende kunstenaars, vermoed ik. Er staat meer 'kunst' in het hotel en als ik ernaar vraag legt ęén van de zussen uit dat er door de week veel kunstenaars langskomen en dan zijn ze samen artistiek, 'this is there home'. De tweede verdieping met de grote puien op het zuiden, is nu ontbijtruimte en in een groot deel ervan zijn allerlei meubelstukken neergezet, jaren 50. En dat fungeert als mega lounge. Dezelfde ruimte eronder is ingericht als restaurant. Omdat er in de verste verste geen andere eetgelegenheid is, boeken we een tafel voor die avond. Ik trek mijn jurkje er maar voor aan. De twee oudere dames ( ik noem ze even Grietje en Loes) managen het hotel met verve. De één gekleed in nette lange broek met coltruitje en ketting, lang haar in knoet. De ander iets klassieker, loopt wat mank. 's avonds verschijnt er een oudere kok in tenu en hij laat een doordringende zoemer horen als er weer een gerecht klaar is. Het restaurant is geheel in stijl ingericht. Witte hoezen om de stoelen, wit damasten tafellinnen, prachtig servies. Zo jammer dat een takje klimop in een conserven potje met een lintje eromheen het weer afbreekt, net zoals het kaarsje in een ander opgeverfd potje. 

 Er is een nicht van +/-50 opgetrommeld om te helpen, die wordt behandeld alsof ze net komt kijken. We worden verwelkomt en ontvangen. Krijgen een amuse van wortel en stukjes gebakken stokbrood met smeersel. Het menu is te krijgen in Engels en Duits, is waarschijnlijk al dertig jaar hetzelfde. Er staan geen prijzen op. Even lijkt het of we de enige gasten zijn, maar er druppelen toch een stuk of zes tafeltjes vol. Waarschijnlijk gasten of kinderen van, die er al jaren komen. Op de achtergrond speelt pianomuziek. En de dames weten hoe het hoort, ze behandelen de gasten met egards.

 Evenzo de volgende ochtend bij het ontbijt. We krijgen thee in een prachtig theepotje, er zijn warme broodjes met boter, zelfgemaakte cake, en biscuits uit een blik. Als we afrekenen blijken de prijzen ook uit de vorige eeuw. We krijgen een appel en extra water en dus de zegen mee voor onderweg. 

 We gaan op weg en laten het hotel dat vroeger zo mooi was, achter ons. Montefiascoe ligt hoog voor ons. Vanaf deze rots, die naar men aangeeft precies 100km van de St.Pieter verwijderd is (voor ons nog 125 km) is eeuwen lang de residentie van Paus gezanten geweest die macht hadden over Toscane. Daarvoor was het al een burcht van de Etrusken. We pikken een stukje mis mee in de kerk van Santa Lucia, staan stil bij de kapel van Maria de la NEVE (naam van hondje van zus) , kijken bij de Dom, de Torre de Pellegrino en laten een foto maken bij het kunstwerk voor de Pelgrims. 

En dan dalen we de steile rots voetje voor voetje weer af. Plotseling worden we opgeschrikt door geluid van kletterende pannetjes. Twee jonge pelgrims rennen om het hardst naar beneden, en daarbij kletsen alle losse onderdelen aan hun rugtassen tegen elkaar. Ze zijn nog gezegend met goede knieën en heupen.

Gelukkig blijft het daarna op wat kortere klimmen en afdalingen na redelijk vlak. We lopen een stuk over echt met grote platte leigrijze stenen geplaveid stuk pad. Ik heb medelijden met degenen die dit indertijd als een puzzel hebben moeten aanleggen. Op dat stuk staan ook nog bomen. De laatste tien kilometer zijn weer warm. We lopen over onbeschut grindpad tussen omgeploegde akkers en industriegebied door. Al ervaren we de rust als een zegen. We bellen namelijk even video met ons gezin, dat iedere zondag gezellig samen eet, zoals we gewend zijn. We zien ze weer even 'life' en dat doet goed. Ubi caritas er amor Deus Ibi Est. (Waar liefde woont....)

Uiteindelijk strijken we neer in Viterbo. Ook weer een oude stad vol geschiedenis. Onze gastheer is duidelijk onder invloed als hij ons de kamer wijst en die vereist een anti-allergie pil. Helaas ook nog voor twee nachten geboekt. Morgen rustdag. Dan in vijf etappes de laatste 100 km naar Rome. Zaterdag hopen we op het st. Pieterplein aan te komen. En zondag in de Nederlandse Friezen kerk de reis af te sluiten en de pelgrims zegen te ontvangen. Dan hopelijk weer een gezegende zondag.