Dwalers

14 september 2020 - Monteroni d'Arbia, Italië

Muziek: niet alle dwalers bennen verdwaald, Daniël Loheus.https://youtu.be/VQkN_jxE8i8 

We zijn verdwaald, of liever gezegd we dwalen. Google maps en ik weten precies waar we zijn. Aan de oever van de rivier de Arabia. Maar de weg houdt op. Ons boekje raadde ons een alternatieve route aan, die direct langs het hotel zou komen. Dus bij Isole d’Arabia gingen we linksaf. Er kwam de beloofde brug er kwam een een weg langs de rivier, lekker vlak over een soort dijk. Maar dan stijgt het weggetje plotseling. Boven op de heuvel staan twee huizen. Het alarm gaat af als we langskomen de honden blaffen, en voor ons ligt kilometers desolaat akker landschap. Maar geen weg meer, zelfs geen klein paadje.
En het begon zo mooi vanmorgen. Om acht uur leveren we de paarse tas af bij de receptie van de camping. En om negen uur lopen we door de drievoudige grote poort Romana, de binnenstad van Siena uit. We vervolgen de brede weg naar Rome over de heuvels en stappen vrolijk voort op de, gelukkig, rustige asfalt en ‘geplaveide’ grindwegen. Op een groot industrieterrein komen we een bar tegen met heerlijke koele water meloen. Ondertussen is het kwik alweer opgelopen naar 30+. Het zoete koele meloen sap druipt langs de kin. Zalig. 

En daarna dus lekker langs de rivier tot het punt waar de weg, weg is. Natuurlijk kunnen we terug, maar 4 terug en weer 4 langs de andere weg, gaat ons toch te ver. We lopen een stuk heuvelop naar links, zien Siena weer liggen maar geen weg naar het zuiden. 

Uiteindelijk besluiten we de gok te wagen. We lopen, om de loop van de rivier te kunnen volgen,  langs de rand van de akker, door een veld met kruiden. Schichtig kijk ik steeds over mijn schouders of de honden niet losgelaten worden. Maar ik denk dat de boer verkneuterd vanaf zijn heuvel het geheel heeft gadegeslagen. Eindelijk wat te beleven. Het gaat goed tot de eerste bosschage aan het eind van de akker. De boer, die waarschijnlijk kijkt,  weet dat er achter het bosje een kreek van de rivier loopt. De bosjes zijn samengesteld van alle struiken die dorens hebben en de oevers van de kreek zijn stijl en diep. We lopen 500m te zoeken naar een mogelijkheid om erdoor te komen. Uiteindelijk wagen we de oversteek en klauteren we naar de overkant, een vers geploegde akker. De schoenen zakken diep weg in de nog mulle aarde. En plots zien we drie jonge hertjes over de akker aan komen huppelen. Ze blijven vlak voor ons staan. Verbeeld ik het mij of staan die ook geamuseerd toe te kijken. Even later kunnen we oversteken naar een een droge akker met de resten van geoogste zonnebloemen. Daarna volgt een wei vol klaver met diepe voren. De oefeningen over de ‘Klompenpaden’ komen toch nog goed van pas. Ooit ben ik van dolle blijdschap dat ik ‘de weg’ weer vond dwars door een veld met brandnetels gerend, maar dat hoeft nu ( nog) niet. Aan het eind van de klaverwei vinden we een veldweg naar het zuiden. Alleen de rivier zit nog in de weg. We zien auto’s rijden aan de andere kant, maar nergens een brug. En net als ik dat verzucht, is er een klein voetgangers bruggetje. Nu komt het goed.
Aan de overkant aangekomen ontmoeten we droog moerasgebied met allerlei planten die jeuken. Eindelijk dat stuk overwonnen staan we voor een hek, minimaal 1.50 hoog. We moeten er wel over heen. Zowel links als rechts zien we de eerste honderden meters geen doorgang, het hek loopt langs de weg. Met een laatste lenige krachtsinspanning gaat eerst Laus erover heen en daarna hang ik tussen hemel en aarde, want natuurlijk blijf ik haken. Langzaam laat ik mijn been zakken en kan Laus mij losmaken van het hek en staan we eindelijk op....een uitrit van een snelweg. Gelukkig is er ook een bord dat aangeeft dat de snelweg ophoudt na 200m. We wagen het erop. Wat moet je anders. Aan het eind van de uitrit staat ons hotel, natuurlijk zit de receptie dicht. Gelukkig heb ik nog een broodje Prochito meegenomen uit de bar. We delen het en puffen uit van dit avontuur. “Je hebt in ieder geval wat te vertellen”, zucht Laus, “met je alternatieve routes”. “Wel eens wat anders dan asfalt en grind”, zeg ik. “Ga mee verdwalen, Es weet de weg” regeert hij. We zijn niet verdwaald! We hebben alleen wat gedwaald!

Foto’s

6 Reacties

  1. Jan van Loosen:
    14 september 2020
    Dat is nou wat je noemt een dwaalspoor volgen. Wie is de mol verbleekt bij jullie avonturen. Speelt zich ook af in Italië trouwens
  2. Annemieke:
    14 september 2020
    Jullie maken wel wat mee! Leuk om zo een beetje mee te genieten!
  3. Marije:
    14 september 2020
    Een spannend verhaal! Ik ben blij dat jullie de bestemming voor vandaag toch hebben gevonden zonder terug te hoeven lopen😅. Relaxte avond gewenst!
  4. Anne-Wil:
    14 september 2020
    😂😂😂
  5. Marijke Korf:
    14 september 2020
    Uit alles blijkt dat je wel een hele volgzame echtgenoot hebt🚶‍♂️ en die uit liefde ook nog zijn massage talenten op je uit probeert.
    Misschien een tip .... voltare gel, als je het mag geloven loop je na het smeren als een kievit 😉.
  6. Janneke Fruijtier:
    15 september 2020
    Je verteld het leuk, maar ik denk dan hoe vaak hebben jullie elkaar vervloekt.