Burgerlijk

Muziek: Most people are good: Luke Bryan https://youtu.be/e6EGQFJLl04 

Burgerlijk  houden we ons netjes aan de route vandaag. En we zitten netjes om half drie aan een ijsje voor ons hotel. Niet dat het makkelijk was vandaag, warm, net als in Nederland, en grote delen van de route onbeschut. Natuurlijk is hier in Toscane af en toe een laantje cipressen. Zal een esthetische functie hebben, schaduw geven die bomen nauwelijks. Als we eindelijk vier eikenbomen tegenkomen mooi wijd vertakt, maken we gelijk gebruik van de gelegenheid om te lunchen. Als het even kan probeer ik nu altijd een broodje voor onderweg mee te nemen. Bij het ontbijt, zoals vanmorgen, of ik koop het bij een bar. De zoute rauwe ham ( sorry vega’s) is heerlijk als je flink hebt lopen zweten.

Het voelt bijna burgerlijk saai, we krijgen routine in het lopen.  En het blijven brede (asfalt) paden, het bekende ‘geplaveide’ grindpad en het heuvellandschap zover het oog rijkt. Al wordt het landschap steeds meer beige. De meeste gewassen zijn eraf en de aarde ligt omgeploegd aan de oppervlakte. Dat de paden saai zijn, waren de pelgrims, Duitse en Engelsman, die we ontmoeten bij een herberg onderweg, wel met mij eens. Maar het gaat toch om het einddoel, de prestatie, vroeg de Duitse. Nou...ik lees anders in elke pelgrimsgids dat de weg zelf het doel is. 

En niet alleen wij zijn vandaag burgerlijk gehoorzaam aan de wegwijzers.  De Italianen zijn ook zo gehoorzaam valt mij op. Tenminste aan de COVID regels. Gisteren moesten de kinderen voor het eerst naar school. Alle ouders kwamen met mondkapje, waarschijnlijk binnen een tijdslot, hielden netjes afstand. Per twee groepen een aparte ingang, max 5 kinderen tegelijk op het schoolplein. Het afscheidsritueel is internationaal. Je hoort op hoge toon dezelfde loze beloften van de juffrouw die, een zich aan vader of moeder vastklemmend kind, probeert over te halen naar binnen te komen. Ik wacht even af hoe lang het gaat duren, valt mee. Binnen 5 minuten is het kind binnen en steekt de vader bij het wegrijden met een juich gebaar zijn arm omhoog naar een ander ouderstel. Eindelijk even rust, eindelijk weer dagstructuur. Ook als we even later langs een middelbare school komen, draagt iedereen, kinderen en leerkrachten, mondkapjes en houden redelijk afstand. Onze hotelkamers hebben allemaal hetzelfde chemische geurtje. Alsof ze met DDT gereinigd zijn. En alles is super schoon. Je komt geen winkel, bar, receptie in zonder mondmasker en mensen spreken elkaar er op aan en men reageert daar niet boos op.

Maar soms nemen ze het iets minder nauw. Zitten  ze ‘s avonds op een terras en er is een groep vrienden of familie dan gaan de maskers af en begroet men elkaar met twee kussen. Parkeren?? Afval?? Langs iedere verkeersweg waar we langs lopen liggen ladingen gedumpte afval zakken. En vandaag lopen we door een gebied met volkstuintjes. Ongeveer vier ervan hebben een ingegraven schuur en minimaal twintig meter wijnranken erachter naast de kool, de aardappels enz. Waarschijnlijk is wijn maken voor ‘eigen gebruik’ toegestaan. Nederlands model zeg maar. 

Maar over het algemeen zijn de meeste Italianen gewoon aardig, leven redelijk netjes, houden zich aan de regels en zijn het echte Bourgondiërs. Dat laatste houden wij wel van. Vanavond weer een lekker knijpje opzoeken en alweer, wordt bijna burgerlijk saai, heerlijk eten samen.