Robin Hood

Terwijl Laus op zoek is naar de ' lost pelgrims'  in the forrest between Espalion en Estaing op de gr65 ga ik op bezoek bij een soort van Robin Hood in het kasteel Calmont. Daar heten middeleeuwse figuranten je namelijk welkom. Robin laat mij zien hoe de longbow werkt en weeft ondertussen een extra draad om zijn boog te spannen. Ondertussen demonstreert broeder Tuk samen met een schoolklas franse kinderen, hoe een katapult werkt en later werpt hij met een terbuchet ( soort hijskraan met tegengewicht) een waterzak over mij heen. Ik was van te voren gewaarschuwd. De jolige, zeer goed engels sprekende, ( natuurlijk ;)  Robin legt me uit dat er vroeger geen stenen met zo'n apparaat gegooid werden, zoals ze ons in films laten geloven. Waarom zou je een stad die je wilt veroveren kapot maken? Nee ze hongerden de bevolking uit door belegering en ze gooiden zakken stront over de muur. Bacteriële oorlogsvoering. De soldaten deden hun behoefte in een kuil, dat werd in zakken gedaan. Ik neem aan door krijgsgevangenen, en hups over de muur. De stad begon te stinken, er kwamen ziektes, binnen no time vroeg de bevolking om een vrijgeleide. Vervolgens veegden ze letterlijk en figuurlijk de stad schoon. En trokken er zelf in.
Ja als je honderd jaar oorlog voert dan kom je nog eens op ideeën. Ze hebben toentertijd ook kantelen zonder 'dode hoek' uitgevonden. Door drie schootsgaten te maken in plaats van één. Zo leer je nog eens wat op een zonnige dag. 
Het kasteel is een leuk project. Net zoiets als 'de Batavia' bij ons. De stichting die het beheert en opknapt werkt met vrijwilligers uit de hele wereld. Meestal studenten. Ze helpen bij de bouw, doen opgravingen en vermaken de kinderen met demonstraties. Een win-win situatie.
Uiteindelijk plukt lady Marian, met een allerliefste glimlach Robin bij mij weg. Als ik terugkom uit het kasteel zie ik ze genoegelijk samen lunchen.
Ik besluit mijn eigen 'Robin' op te zoeken. Die loopt mij met een big smile op de brug over de Lot, tegemoet. Hij heeft genoten van de mooie route ondanks het warme weer. Even later zitten we in nummer vier van de 10 plus beaux villages, Estaing genoegelijk aan een menu de Jour! 

Ps: leuk je berichtje Ingrid. Ik heb net beide geheime dagboeken van Hendrik Groen uit. Heel grappig, soms schrijnend en verhelderend. Nu lees ik: de reisgenoot van Jorge Bucay. Andere kost maar ook onderhoudend en zet aan tot nadenken.