La Cascade

La Cascade is een warm woord in ons gezin. Een woord met warme herinneringen welteverstaan. Op één van onze kampeervakanties naar Frankrijk (Orpierre) huurden opa en oma Hoekman ook een huisje. Iedere avond wandelden ze met onze jongste naar la Cascade. Die waterval was slechts een miezerig stroompje water vanaf een hele hoge berg. Wat veel spectaculairder was, waren de klimmers van de klimschool die  aan allerlei gekleurde touwen bungelden. Een schouwspel dat we graag gadesloegen vanaf het terras beneden aan de berg. Sindsdien kennen onze kinderen het woord cascade. 

Toen wij dan ook van de week bij de plaatselijke toeristinfo een folder over een wandeltocht naar een cascade zagen liggen, waren we meteen om. Dus vandaag niet naar de gr65 maar de pr67. We komen aan in Solignac sur Loire en parkeren de auto voor de Mairie. Een klasiek opstelling. Gemeentehuis met daarnaast dokterspost en aan de andere kant la poste, daartegenover de kerk en het café. Veel  pr's starten bij het gemeentehuis. We starten goedgemutst of liever gepet vanwege het mooie weer. Nog maar net begonnen mis ik bij de eerste klim mijn stok. Nu dus behalve aan tassen, knippen en sleutels ok aan de stok denken. Ik ben nogal slordig in dat soort zaken. Gelukkig wil Laus hem ophalen. En ik heb er steun aan bij de klimmetjes en afdalingen. Ik snapte nooit hoe een stok en een staf konden 'vertroosten' dat lijkt mij nog steeds een slechte vertaling, maar ondersteunen doet hij zeker.

Een prachtige vier kilometer verder komen we bij de cascade. Deze keer geen miezerig stroompje maar een heuse, mooie waterval. Ik hou niet zo van 'stille wateren' stilstaand water levert meestal alleen ellende en stank op. Ik heb liever een brullende branding, bulderende golven of een wilde rivier. Een bruisende waterval is ook mooi. Even later zoeken we een mooi plekje aan de rivier om te picknicken. Daar ontdek ik dat ik mijn telefoon kwijt ben. Een 'beetje kwijt' noem ik dat altijd, omdat ik terugredenerend er meestal wel achterkom waar het verlorene ongeveer kan liggen. Zo nu ook. Bij de waterval had ik geprobeerd een stijl weggetje naar boven te klimmen, overmoedig natuurlijk. Ik had me uiteindelijk op mijn kont moeten laten zakken om, net als op een glijbaan, weer naar beneden te roetsen. Daar had ik hem verloren dacht ik.

Vlug loop ik terug en inderdaad onder aan de 'glijbaan' ligt mijn telefoon. Gelukkig was niemand het afgelopen uur zo stom geweest om datzelfde paadje te proberen. 'Even'' (een behoorlijk stukje lopen) later, show ik mijn telefoon aan mijn lief, die mij op zulke momenten, niet zo lief vindt. De komende twee weken zal ik wel voortdurend gewezen worden op zaken die ik zou kunnen verliezen of vergeten. Ik kan niet zo goed tegen dat betuttel, maar ja ik heb het verdiend. Hij is zo zorgzaam.

Met een zucht van verlichting en een opgeklaard gemoed 'bereidt' hij mij de dis. Zo eten wij aan 'iets rustiger' wateren ons yoghurtje, meloen en kersen. En lees ik wat hoofdstukken uit 'het dagboek van Hendrik Groen' wat ik erg grappig vind. Genietend bedenk ik dat ik deze vakantie misschien wel meer terugvind wat ik een beetje kwijt was het afgelopen jaar.

La Cascade blijft een warm woord.